آیه ۱۴ سوره دخان
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | دخان | ||||
| تعداد آیات سوره | ۵۹ | ||||
| شماره آیه | ۱۴ | ||||
| شماره جزء | ۲۵ | ||||
| شماره حزب | ۹۹ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۴ سوره دخان چهاردهمین آیه از چهل و چهارمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن بهشمار میآید. در آیه به برخورد کافران و مشرکان با پیامبر اسلام به هنگام دعوت آنها به اسلام و ایمان آوردن به خدا اشاره شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
ثُمَّ تَوَلَّوْا عَنْهُ وَقَالُوا مُعَلَّمٌ مَجْنُونٌ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«آنگاه از او رویگرداندند و گفتند: او دیوانهای آموخته شده است»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«سپس از او رویگردان شدند، و گفتند [او] تعلیم گرفتهای دیوانه است»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن در این آیه از نحوه برخورد مشرکان با پیامبر اسلام اینگونه گزارش کرده است: «از او رویگردان شدند و گفتند: او دیوانهای است که دیگران این مطالب را به او القا کردهاند.» به گفته مکارم، این مشرکان نسبتها و تهمتهای ناروای بسیاری به پیامبر میزدند؛ از جمله اینکه گاهی میگفتند یک غلام رومی به او داستانهای پیامبران گذشته را یاد میدهد و این آیات ساخته و پرداخته اوست. (آیه ۱۰۳ سوره نحل) گاهی نیز میگفتند او دیوانه و مجنون است و این سخنان از روی توهمات و تخیلات ذهنی او شکل گرفته و بیان میشود.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره دخان، چهل و چهارمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، شصت و چهارمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره زخرف و پیش از سوره جاثیه نازل شد. این سوره را مکی دانستهاند. در سوره دخان، یک آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۷: ۶۵۶.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۸: ۲۰۴.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۴۹۶.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۴۹۶.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۱: ۱۵۹-۱۶۰.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره دخان»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۸۹۵.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
