آیه ۱۱ سوره دخان
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | دخان | ||||
| تعداد آیات سوره | ۵۹ | ||||
| شماره آیه | ۱۱ | ||||
| شماره جزء | ۲۵ | ||||
| شماره حزب | ۹۹ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۱ سوره دخان یازدهمین آیه از چهل و چهارمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن بهشمار میآید. در آیه به توصیف عذاب کافران که در آیه قبل با عنوان «دخان مبین» یاد شده بود؛ پرداخته شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
يَغْشَى النَّاسَ ۖ هَٰذَا عَذَابٌ أَلِيمٌ
![]()
![]()
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«مردم را فرو میپوشاند، این عذابی دردناک است»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«که مردم را فراگیرد، این عذابی دردناک است»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن در توصیف «دخان مبین» آن را دودی که همه مردم را فرا میگیرد، وصف کرده و میگوید: «دودی که تمام مردم را فرا میگیرد. این عذاب دردناک الهی است.»[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره دخان، چهل و چهارمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، شصت و چهارمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره زخرف و پیش از سوره جاثیه نازل شد. این سوره را مکی دانستهاند. در سوره دخان، یک آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۷: ۶۵۶.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۸: ۲۰۴.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۴۹۶.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۴۹۶.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۱: ۱۵۹.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره دخان»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۸۹۵.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.