آیه ۳۷ سوره شوری
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | شوری | ||||
| تعداد آیات سوره | ۵۳ | ||||
| شماره آیه | ۳۷ | ||||
| شماره جزء | ۲۵ | ||||
| شماره حزب | ۹۸ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۳۷ سوره شوری سی و هفتمین آیه از چهل و دومین سوره قرآن است و از آیات مکی آن بهشمار میآید. در این آیه به برخی از صفات مؤمنان متوکل اشاره شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
وَالَّذِينَ يَجْتَنِبُونَ كَبَائِرَ الْإِثْمِ وَالْفَوَاحِشَ وَإِذَا مَا غَضِبُوا هُمْ يَغْفِرُونَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و کسانیکه از گناهان بزرگ و اعمال زشت و ناپسند میپرهیزند و هنگامیکه خشمگین میشود گذشت میکنند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و همچنین [برای] کسانی که از گناهان کبیره و ناشایستیها پرهیز میکنند، و چون خشمگین شوند، گذشت میکنند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: در ادامه آیه گذشته، در این آیه برخی از برنامههای عملی مؤمنان و توکلکنندگان بیان شده است: «کسانی که از گناهان بزرگ و اعمال زشت و ننگين اجتناب میورزند و آنها کسانی هستند که به هنگام غضب عفو میکنند.» به گفته مکارم، کبائر (جمع کبیره) به معنی گناهان بزرگ است و بعضی مفسران درباره گناهان کبیره معتقدند آن دسته از گناهانی هستند که در متن قرآن وعده عذاب الهی نسبت به آن داده شده و گاهی به گناهانی که موجب حد شرعی است، تفسیر نمودهاند. بعضی نیز احتمال دادهاند که اشاره به بدعتها و ایجاد شبهات اعتقادی در اذهان مردم بوده باشد. همچنین فواحش (جمع فاحشه) به معنای اعمال بسیار زشت و ناپسند است و از نظر مکارم، ذکر این تعبیر بعد از کبائر به اصطلاح از قبیل ذکر خاص بعد از عام میباشد که در حقیقت بعد از بیان اجتناب مؤمنان راستین از همه گناهان کبیره، روى گناهان زشت و ننگین تکيه بیشتری شده است تا اهمیت آن را آشکار سازد. او در پایان تفسیر این آیه حدیثی از محمد باقر میآورد با این مضمون: «کسی که به هنگام شوق و علاقه و به هنگام ترس و وحشت و به هنگام خشم و غضب مالک نفس خویشتن باشد؛ خداوند بدن او را بر آتش دوزخ حرام میکند.»[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره شوری، چهل و دومین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، شصت و دومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره فصلت و پیش از سوره زخرف نازل شد. از مجموع آیات این سوره، چهار آیه (۲۳، ۲۴، ۲۵ و ۲۷) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره شوری، هشت آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۷: ۶۰۱.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۸: ۷۶.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۴۸۷.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۴۸۷.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۰: ۴۵۸-۴۶۰.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره شوری»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۹۵۹.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
