آیه ۱۰ سوره شوری: تفاوت میان نسخهها
(+ رده:آیههای مکی قرآن (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱۰ سوره شوری''' دهمین [[آیه]] از چهل و دومین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن بهشمار میآید. | '''آیه ۱۰ سوره شوری''' دهمین [[آیه]] از چهل و دومین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن بهشمار میآید. اشاره آیه به چهارمین دلیل [[قرآنی]] بر انحصار [[ولایت]] در وجود [[خداوند]] است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن در این آیه چهارمین دلیل بر منحصر بودن ولایت خداوند را اینگونه بیان کره است: «در هر چیز اختلاف کنید، داوری و [[حکم|حکمش]] با خداست و تنها اوست که میتواند به اختلافات شما پایان دهد.» در ادامه آیه از زبان [[پیامبر اسلام]] چنین گفته میشود: «این است خداوند و [[پروردگار]] من که او را ولی و یاور خود برگزیده و بر او [[توکل]] کردم و به سوی او در مشکلات و گرفتاریها بازمیگردم.» به گفته مکارم، جمله «ذلکم الله ربّی» اشاره دارد به [[ربوبیت]] مطلق خداوند. (یعنی مالکی که تدبیر امور با اوست.) از اینرو ربوبیت دو شاخه دارد: شاخه [[تکوینی]] که به اداره نظام هستی و آفرینش برمیگردد و شاخه [[تشریعی]] که بیانگر احکام و وضع قوانین برای ارشاد مردم به وسیله [[پیامبران]] و فرستادگان الهی است. بر این اساس دو مسئله «توکل و انابه» مطرح شده که اولی به امور تکوینی برمیگردد و دومی در مورد مسائل تشریعی است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۳۶۴-۳۶۵|ج=۲۰}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ سپتامبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۸:۴۸
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | شوری | ||||
| تعداد آیات سوره | ۵۳ | ||||
| شماره آیه | ۱۰ | ||||
| شماره جزء | ۲۵ | ||||
| شماره حزب | ۹۷ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۰ سوره شوری دهمین آیه از چهل و دومین سوره قرآن است و از آیات مکی آن بهشمار میآید. اشاره آیه به چهارمین دلیل قرآنی بر انحصار ولایت در وجود خداوند است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
وَمَا اخْتَلَفْتُمْ فِيهِ مِنْ شَيْءٍ فَحُكْمُهُ إِلَى اللَّهِ ۚ ذَٰلِكُمُ اللَّهُ رَبِّي عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و در هرچیزی که اختلاف کنید داوری آن به خدا واگذار میگردد این است خداوند، پروردگار من، که بر او توکّل نموده و بهسوی او باز میگردم»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و در هر آنچه اختلاف نظر پیدا کنید، حکمش با خداوند است، چنین است خداوند، پروردگار من که بر او توکل کردهام و به درگاهش روی آوردهام»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن در این آیه چهارمین دلیل بر منحصر بودن ولایت خداوند را اینگونه بیان کره است: «در هر چیز اختلاف کنید، داوری و حکمش با خداست و تنها اوست که میتواند به اختلافات شما پایان دهد.» در ادامه آیه از زبان پیامبر اسلام چنین گفته میشود: «این است خداوند و پروردگار من که او را ولی و یاور خود برگزیده و بر او توکل کردم و به سوی او در مشکلات و گرفتاریها بازمیگردم.» به گفته مکارم، جمله «ذلکم الله ربّی» اشاره دارد به ربوبیت مطلق خداوند. (یعنی مالکی که تدبیر امور با اوست.) از اینرو ربوبیت دو شاخه دارد: شاخه تکوینی که به اداره نظام هستی و آفرینش برمیگردد و شاخه تشریعی که بیانگر احکام و وضع قوانین برای ارشاد مردم به وسیله پیامبران و فرستادگان الهی است. بر این اساس دو مسئله «توکل و انابه» مطرح شده که اولی به امور تکوینی برمیگردد و دومی در مورد مسائل تشریعی است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره شوری، چهل و دومین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، شصت و دومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره فصلت و پیش از سوره زخرف نازل شد. از مجموع آیات این سوره، چهار آیه (۲۳، ۲۴، ۲۵ و ۲۷) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره شوری، هشت آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۷: ۵۷۹.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۸: ۱۸.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۴۸۳.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۴۸۳.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۰: ۳۶۴-۳۶۵.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره شوری»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۹۵۹.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
