آیه ۲۴ سوره دخان: تفاوت میان نسخهها
(+ رده:آیههای مکی قرآن (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۲۴ سوره دخان''' بیست و چهارمین [[آیه]] از چهل و چهارمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن بهشمار میآید. | '''آیه ۲۴ سوره دخان''' بیست و چهارمین [[آیه]] از چهل و چهارمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن بهشمار میآید. اشاره آیه به سلامت گذشتن [[موسی]] و [[بنیاسرائیل]] از [[رود نیل]] و غرق شدن [[فرعون]] و لشکریانش است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: آیه در ادامه داستان موسی و فرعون، به غرق شدن فرعون و لشکریانش و عبور موسی و بنیاسرائیل از رود نیل به اختصار بیان میکند: «هنگامی که از دریا همگی به سلامت گذشتید؛ دریا را در آرامش و گشاده بگذار. آنها لشکری هستند که غرق خواهند شد.» [[مفسران]] و لغتشناسان برای «رَهْو» دو معنا ذکر کردهاند: «آرام بودن» و «گشاده و باز بودن» و جمع هر دو معنی در اینجا نیز بیمانع است. به گفته مکارم، غرق شدن این افراد، [[عذاب]] الهی برای آنان و باز شدن رود نیل و گذشتن موسی و همراهانش از آن به عنوان یک [[معجزه]] در گزارشهای تاریخی ثبت شده است. همچنین تعبیر به «غرق شده» با اینکه هنوز غرق نشده بودند، اشاره به قطعی و حتمی بودن این فرمان الهی است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۱۷۴-۱۷۶|ج=۲۱}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۷ سپتامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۷:۲۹
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | دخان | ||||
| تعداد آیات سوره | ۵۹ | ||||
| شماره آیه | ۲۴ | ||||
| شماره جزء | ۲۵ | ||||
| شماره حزب | ۱۰۰ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۲۴ سوره دخان بیست و چهارمین آیه از چهل و چهارمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن بهشمار میآید. اشاره آیه به سلامت گذشتن موسی و بنیاسرائیل از رود نیل و غرق شدن فرعون و لشکریانش است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
وَاتْرُكِ الْبَحْرَ رَهْوًا ۖ إِنَّهُمْ جُنْدٌ مُغْرَقُونَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و دریا را آرمیده رها کن، ایشان گروهی هستند که قطعاً غرق میگردند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و دریا را آرمیده [به حال خود] بگذار و بگذر، آنان [فرعونیان] سپاهی غرق شدنیاند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: آیه در ادامه داستان موسی و فرعون، به غرق شدن فرعون و لشکریانش و عبور موسی و بنیاسرائیل از رود نیل به اختصار بیان میکند: «هنگامی که از دریا همگی به سلامت گذشتید؛ دریا را در آرامش و گشاده بگذار. آنها لشکری هستند که غرق خواهند شد.» مفسران و لغتشناسان برای «رَهْو» دو معنا ذکر کردهاند: «آرام بودن» و «گشاده و باز بودن» و جمع هر دو معنی در اینجا نیز بیمانع است. به گفته مکارم، غرق شدن این افراد، عذاب الهی برای آنان و باز شدن رود نیل و گذشتن موسی و همراهانش از آن به عنوان یک معجزه در گزارشهای تاریخی ثبت شده است. همچنین تعبیر به «غرق شده» با اینکه هنوز غرق نشده بودند، اشاره به قطعی و حتمی بودن این فرمان الهی است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره دخان، چهل و چهارمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، شصت و چهارمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره زخرف و پیش از سوره جاثیه نازل شد. این سوره را مکی دانستهاند. در سوره دخان، یک آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۷: ۶۵۸.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۸: ۲۰۴.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۴۹۷.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۴۹۷.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۱: ۱۷۴-۱۷۶.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره دخان»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۸۹۵.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
