آیه ۴۴ سوره دخان: تفاوت میان نسخهها
(+ رده:آیههای مکی قرآن (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۴۴ سوره دخان''' چهل و چهارمین [[آیه]] از چهل و چهارمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن بهشمار میآید. | '''آیه ۴۴ سوره دخان''' چهل و چهارمین [[آیه]] از چهل و چهارمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن بهشمار میآید. در این آیه درخت [[زقوم]] به عنوان طعام و خوراک [[جهنم|جهنمیان]] معرفی شده است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: آیه «زقوم» را طعام و غذای [[گناهکاران]] دانسته و میگوید: «غذای گناهکاران است.» مکارم درباره «زقوم» چنین آورده است: «زقوم گیاهی تلخ و بدبو، بدطعام و کشنده است که در [[آیه ۶۲ سوره صافات]] معرفی شده است. به گفته [[مفسران]] و اهل لغت نام گیاهی تلخ و بدبو و بدطعم است با برگهای کوچک که در سرزمین «[[تهامه]]» میروید و [[مشرکان]] با آن آشنا بودند. در تعریف «زقوم» آمده: گیاهی است که شیره تلخی دارد و وقتی به بدن اصابت کند، متورم میشود. بعضی مفسران معتقدند «زقوم» در اصل به معنای «بلعیدن» است و بعضی آن را به «هر نوع غذای تنفرآمیز [[دوزخ|دوزخیان]]» گفتهاند. همچنین باید توجه داشت که «شجره» در [[قرآن]] هم به معنای درخت بهکار رفته و هم به معنای مطلق گیاه. «اثیم» (از ماده اثم) به معنای کسی است که بر [[گناه]] مداومت دارد و در اینجا منظور [[کفار]] لجوج هستند.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۲۰۳-۲۰۴|ج=۲۱}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱ اکتبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۰:۲۷
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | دخان | ||||
| تعداد آیات سوره | ۵۹ | ||||
| شماره آیه | ۴۴ | ||||
| شماره جزء | ۲۵ | ||||
| شماره حزب | ۱۰۰ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۴۴ سوره دخان چهل و چهارمین آیه از چهل و چهارمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن بهشمار میآید. در این آیه درخت زقوم به عنوان طعام و خوراک جهنمیان معرفی شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
طَعَامُ الْأَثِيمِ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«خوراک (افراد) گناهکار است»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«خوراک گناهکار[ان] است»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: آیه «زقوم» را طعام و غذای گناهکاران دانسته و میگوید: «غذای گناهکاران است.» مکارم درباره «زقوم» چنین آورده است: «زقوم گیاهی تلخ و بدبو، بدطعام و کشنده است که در آیه ۶۲ سوره صافات معرفی شده است. به گفته مفسران و اهل لغت نام گیاهی تلخ و بدبو و بدطعم است با برگهای کوچک که در سرزمین «تهامه» میروید و مشرکان با آن آشنا بودند. در تعریف «زقوم» آمده: گیاهی است که شیره تلخی دارد و وقتی به بدن اصابت کند، متورم میشود. بعضی مفسران معتقدند «زقوم» در اصل به معنای «بلعیدن» است و بعضی آن را به «هر نوع غذای تنفرآمیز دوزخیان» گفتهاند. همچنین باید توجه داشت که «شجره» در قرآن هم به معنای درخت بهکار رفته و هم به معنای مطلق گیاه. «اثیم» (از ماده اثم) به معنای کسی است که بر گناه مداومت دارد و در اینجا منظور کفار لجوج هستند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره دخان، چهل و چهارمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، شصت و چهارمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره زخرف و پیش از سوره جاثیه نازل شد. این سوره را مکی دانستهاند. در سوره دخان، یک آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۷: ۶۶۳.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۸: ۲۱۷.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۴۹۸.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۴۹۸.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۱: ۲۰۳-۲۰۴.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره دخان»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۸۹۵.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
