آیه ۲۰ سوره شوری: تفاوت میان نسخهها
(+ رده:آیههای مکی قرآن (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۲۰ سوره شوری''' بیستمین [[آیه]] از چهل و دومین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن بهشمار میآید. | '''آیه ۲۰ سوره شوری''' بیستمین [[آیه]] از چهل و دومین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن بهشمار میآید. در آیه به نتیجه اعمال در دنیا و [[آخرت]] اشاره شده است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: [[قرآن]] در این آیه از روش تشبیه و مثال استفاده کرده و انسانها را به کشاورزانی تشبیه نموده که گروهی برای آخرت در آن کار میکنند و گروهی برای دنیا و سپس نتیجه کار آنان را توضیح میدهد. براساس متن آیه آمده است: «کسی که زراعت آخرت را طالب باشد، به او برکت میدهیم و بر محصولش میافزاییم و آنها که فقط برای دنیا کشت کنند و تلاش و کوشششان برای بهرهگیری از این متاع زود گذر و فانی باشد. تنها کمی از آنچه را میطلبند، به آنها میدهیم. اما در آخرت هیچ نصیب و بهرهای نخواهند داشت.» به گفته مکارم، شبیه مضمون این آیه در [[آیه ۱۸ سوره اسراء|سوره اسراء آیات ۱۸]] و [[آیه ۱۹ سوره اسراء|۱۹]] نیز بیان شده است. همچنین نظیر تعبیر «نزد له فی حرثه» در [[آیه ۱۶۰ سوره انعام]]، [[آیه ۳۰ سوره فاطر|آیه ۳۰ فاطر]] و [[آیه ۲۶۱ سوره بقره]] با تعابیر دیگر نیز عنوان شده است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۳۹۷-۴۰۰|ج=۲۰}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۵ سپتامبر ۲۰۲۵، ساعت ۲۰:۱۶
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | شوری | ||||
| تعداد آیات سوره | ۵۳ | ||||
| شماره آیه | ۲۰ | ||||
| شماره جزء | ۲۵ | ||||
| شماره حزب | ۹۷ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۲۰ سوره شوری بیستمین آیه از چهل و دومین سوره قرآن است و از آیات مکی آن بهشمار میآید. در آیه به نتیجه اعمال در دنیا و آخرت اشاره شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
مَنْ كَانَ يُرِيدُ حَرْثَ الْآخِرَةِ نَزِدْ لَهُ فِي حَرْثِهِ ۖ وَمَنْ كَانَ يُرِيدُ حَرْثَ الدُّنْيَا نُؤْتِهِ مِنْهَا وَمَا لَهُ فِي الْآخِرَةِ مِنْ نَصِيبٍ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«هرکس که کشت آخرت را بخواهد به کشت او فرونی و برکت میدهیم، هرکس که کشت دنیا را بخواهد از آن به او میدهیم و او در آخرت هیچ بهرهای ندارد»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«هرکس که بهره کشت اخروی را خواسته باشد، برای او در کشت او میافزاییم، و هرکس بهره کشت دنیوی را خواسته باشد، از آن به او میبخشیم، و برای او در آخرت بهرهای نیست»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن در این آیه از روش تشبیه و مثال استفاده کرده و انسانها را به کشاورزانی تشبیه نموده که گروهی برای آخرت در آن کار میکنند و گروهی برای دنیا و سپس نتیجه کار آنان را توضیح میدهد. براساس متن آیه آمده است: «کسی که زراعت آخرت را طالب باشد، به او برکت میدهیم و بر محصولش میافزاییم و آنها که فقط برای دنیا کشت کنند و تلاش و کوشششان برای بهرهگیری از این متاع زود گذر و فانی باشد. تنها کمی از آنچه را میطلبند، به آنها میدهیم. اما در آخرت هیچ نصیب و بهرهای نخواهند داشت.» به گفته مکارم، شبیه مضمون این آیه در سوره اسراء آیات ۱۸ و ۱۹ نیز بیان شده است. همچنین نظیر تعبیر «نزد له فی حرثه» در آیه ۱۶۰ سوره انعام، آیه ۳۰ فاطر و آیه ۲۶۱ سوره بقره با تعابیر دیگر نیز عنوان شده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره شوری، چهل و دومین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، شصت و دومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره فصلت و پیش از سوره زخرف نازل شد. از مجموع آیات این سوره، چهار آیه (۲۳، ۲۴، ۲۵ و ۲۷) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره شوری، هشت آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۷: ۵۹۰.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۸: ۵۰.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۴۸۵.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۴۸۵.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۰: ۳۹۷-۴۰۰.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره شوری»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۹۵۹.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
