آیه ۸۳ سوره مریم: تفاوت میان نسخهها
(+ رده:آیههای مکی قرآن (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۸۳ سوره مریم'''، هشتاد و سومین [[آیه]] از نوزدهمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. | '''آیه ۸۳ سوره مریم'''، هشتاد و سومین [[آیه]] از نوزدهمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. در آیه به علل انحراف [[کافران]] و عاقبت آنها اشاره شده است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: [[قرآن]] در بیان سبب منحرف شدن کافران و سرانجام شوم آنان چنین میگوید: «آیا ندیدی که ما [[شیاطین]] را به سوی کافران فرستادیم که آنها را در راه اشتباهشان تحریک، بلکه زیر و رو میکنند.» در لغت «ازّ» در اصل به معنای جوشش دیگ و زیر و رو شدن محتوای آن در هنگام شدت غلیان است و در اینجا کنایه از تسلط شیاطین بر کافران است که آنها را در هر مسیری که میخواهند به حرکت درآورده و زیر و رو میکنند. به گزارش مکارم، تسلط شیاطین بر انسانها اجباری و از روی ناآگاهی نیست، بلکه این انسان است که به شیاطین اجازه ورود به قلبشان را میدهند و به ولایت آنها تن میدهند. به گفته او، این مطلب به گونه دیگر در [[آیه ۱۰۰ سوره نحل]] بیان شده است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۱۳۱-۱۳۲|ج=۱۳}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ ۲۵ ژوئیهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۶:۵۶
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | مریم | ||||
| تعداد آیات سوره | ۹۸ | ||||
| شماره آیه | ۸۳ | ||||
| شماره جزء | ۱۶ | ||||
| شماره حزب | ۶۲ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۸۳ سوره مریم، هشتاد و سومین آیه از نوزدهمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. در آیه به علل انحراف کافران و عاقبت آنها اشاره شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
أَلَمْ تَرَ أَنَّا أَرْسَلْنَا الشَّيَاطِينَ عَلَى الْكَافِرِينَ تَؤُزُّهُمْ أَزًّا
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«آيا ندانستهاي که ما شيطانها را بهسوی کافران فرستادهايم تا سخت آنان را (برانجام گناه) تحريک کنند؟»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«آیا ندانستهای که ما شیاطین را به سراغ کافران میفرستیم که از راه به درشان برند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن در بیان سبب منحرف شدن کافران و سرانجام شوم آنان چنین میگوید: «آیا ندیدی که ما شیاطین را به سوی کافران فرستادیم که آنها را در راه اشتباهشان تحریک، بلکه زیر و رو میکنند.» در لغت «ازّ» در اصل به معنای جوشش دیگ و زیر و رو شدن محتوای آن در هنگام شدت غلیان است و در اینجا کنایه از تسلط شیاطین بر کافران است که آنها را در هر مسیری که میخواهند به حرکت درآورده و زیر و رو میکنند. به گزارش مکارم، تسلط شیاطین بر انسانها اجباری و از روی ناآگاهی نیست، بلکه این انسان است که به شیاطین اجازه ورود به قلبشان را میدهند و به ولایت آنها تن میدهند. به گفته او، این مطلب به گونه دیگر در آیه ۱۰۰ سوره نحل بیان شده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره مریم، نوزدهمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، چهل و چهارمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره معراج و پیش از سوره طه نازل شد. از مجموع آیات این سوره، دو آیه (آیات ۵۸ و ۷۱) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره مریم، چهار آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۱: ۵۶۳.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۴: ۱۴۵.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۱۱.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۱۱.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳: ۱۳۱-۱۳۲.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره مریم»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۳۰۷۰.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
