آیه ۱۱ سوره مریم
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | مریم | ||||
| تعداد آیات سوره | ۹۸ | ||||
| شماره آیه | ۱۱ | ||||
| شماره جزء | ۱۶ | ||||
| شماره حزب | ۶۱ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۱ سوره مریم، یازدهمین آیه از نوزدهمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. در آیه به این مطلب اشاره شده که زکریا پس از خارج شدن از محراب با اشاره به مردم گفت که صبح و شام تسبیح خدا بگویند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
فَخَرَجَ عَلَىٰ قَوْمِهِ مِنَ الْمِحْرَابِ فَأَوْحَىٰ إِلَيْهِمْ أَنْ سَبِّحُوا بُكْرَةً وَعَشِيًّا
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«پس از محراب نماز بيرون آمد، آنگاه به آنان اشاره کرد که صبح و شام تسبيح گوييد»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«[زکریا] از محراب به نزد قومش بیرون آمد، و به آنان اشاره کرد که بامدادان و شامگاهان [او را] نیایش کنید»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن در این آیه به خارج شدن زکریا از محراب عبادت و دعا اشاره دارد که در پی آن از مردم شهر خواست در هر صبح و شام خدا را تسبیح گویند. به گفته مکارم، به خاطر نعمت بزرگی که خدا به زکریا عطا کرده بود، او نیز به شکرانه آن نعمت از مردم خواست به تسبیح خداوند برخیزند و مدح و ثنای الهی گویند. علاوه بر آنکه این موهبت موجب محکم شدن پایههای ایمان در دلهای مردم بود.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره مریم، نوزدهمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، چهل و چهارمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره معراج و پیش از سوره طه نازل شد. از مجموع آیات این سوره، دو آیه (آیات ۵۸ و ۷۱) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره مریم، چهار آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۱: ۵۱۵.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۴: ۱.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۰۵.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۰۵.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳: ۱۹.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره مریم»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۳۰۷۰.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
