آیه ۴۹ سوره فصلت

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو
آیه ۴۹ سوره فصلت
مشخصات قرآنی
نام سورهفصلت
تعداد آیات سوره۵۴
شماره آیه۴۹
شماره جزء۲۵
شماره حزب۹۷
اطلاعات دیگر
{{{page}}}
{{{page}}}
آیه قبل
آیه بعد
{{{page}}}
{{{page}}}

آیه ۴۹ سوره فصلت چهل و نهمین آیه از چهل و یکمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در این آیه ویژگی‌های انسان‌های بی‌ایمان و مشرک بیان شده است.

متن

متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]

 لَا يَسْأَمُ الْإِنْسَانُ مِنْ دُعَاءِ الْخَيْرِ وَإِنْ مَسَّهُ الشَّرُّ فَيَئُوسٌ قَنُوطٌ آیهٔ ۴۹ از سورهٔ ۴۱ 

ترجمه

محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]

«انسان از طلب خیر خسته نمی‌شودد، و اگر گزندی به او برسد مأیوس و ناامید است»

بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]

«انسان هرگز از طلب‌خیز به دعا خسته نمی‌شود، ولی چون شری به او رسد، بس نومید و دلسرد است‌»

محتوا

مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند: آیه موردبحث تعدادی از اوصاف و ویژگی‌های مشرکان را برشمرده و چنین می‌گوید: «انسان هرگز از تقاضای نیکی‌ها، اموال و ثروت‌ها و مواهب زندگی خسته و ملول نمی‌شود. اما اگر دنیا به او پشت کند، نعمت‌های او زائل گردد و شر و بدى و تنگ‌دستی‌ و فقر دامن او را بگیرد، به کلی مأیوس و نومید می‌شود.» به گزارش مکارم، منظور از «انسان» در اینجا «انسان‌ تربیت نایافته‌ای» است که قلبش به نور معرفت خدا و ایمان به پروردگار روشن نشده و در محدوده عالم ماده گرفتار است و ارزش‌های والای انسانی را ندارد. به گفته او، «دعاء» گاهی به معنای خواندن کسی است و گاهی به معنای طلب کردن چیزی و در این آیه معنای دوم مدنظر است.[۵]

شأن نزول و ترتیب

به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره فصلت، چهل و یکمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، شصت و یکمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره مؤمن و پیش از سوره شوری نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند. در سوره فصلت، یک آیه (آیه ۲۴) آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کرده‌اند. در این سوره، آیه سجده‌دار آمده است.[۶]

پانویس

ارجاعات

منابع

  • خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
  • دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
  • رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
  • گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
  • طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
  • مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.