آیه ۱۷ سوره فصلت
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | فصلت | ||||
| تعداد آیات سوره | ۵۴ | ||||
| شماره آیه | ۱۷ | ||||
| شماره جزء | ۲۴ | ||||
| شماره حزب | ۹۶ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۷ سوره فصلت هفدهمین آیه از چهل و یکمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن بهشمار میآید. در آیه به سرنوشت قوم ثمود اشاره شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
وَأَمَّا ثَمُودُ فَهَدَيْنَاهُمْ فَاسْتَحَبُّوا الْعَمَىٰ عَلَى الْهُدَىٰ فَأَخَذَتْهُمْ صَاعِقَةُ الْعَذَابِ الْهُونِ بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و اما قوم ثمود ما ایشان را رهنمود کردیم آنگاه نابینایی را بر راهیایی ترجیح دادند بنابراین، به سبب کارهایی که میکردند آذرخش عذاب خواری آنان را فرو گرفت»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و اما قوم ثمود هدایتشان کردیم، ولی سرگشتگی را از هدایت خوشتر داشتند، آنگاه به خاطر کار و کردارشان، صاعقه عذاب رسواگر آنان را فرو گرفت»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: آیه موردبحث، سرگذشت قوم ثمود را چنین بازگو کرده است: «اما ثمود را هدایت کردیم، ولی آنها نابینایی و گمراهی را بر هدایت ترجیح دادند! لذا صاعقه عذاب خوار کننده به خاطر اعمالی که انجام میدادند، دامان آنها را فرو گرفت.» به گزارش مکارم، آنها گروهی بودند که در سرزمین «وادی القری» (منطقهای میان مدینه و شام) زندگی داشتند، خداوند زمینهایی آباد و سرسبز و باغهایی پر نعمت به آنها داده بود، در کشاورزى پیشرفته و دارای عمرهایی طولانی و اندامهایی قوی و نيرومند بودند. آنها در ساختن بناهاى محکم و پیشرفته بسیار ماهر بودند و در دل کوهها برای خود خانههای امن و مستحکم میساختند. اما هنگامیکه پيامبرشان (صالح) همراه با معجزه الهی به سراغ آنان آمد، این قوم مغرور نه تنها دعوت او را نپذیرفتند، بلکه به مبارزه با پیامبرشان و یاران اندک او برخاستند. در نهایت خداوند این قوم را به عذابی سخت و خوار کننده گرفتار ساخت و هلاک نمود. شرح فروفرستادن عذاب بر قوم ثمود در آیات دیگر قرآن نیز به تفصیل بیان شده است؛ از جمله: آیه ۷۸ سوره اعراف، آیه ۵ سوره حاقه، آیه ۶۷ سوره هود.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره فصلت، چهل و یکمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، شصت و یکمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره مؤمن و پیش از سوره شوری نازل شد. این سوره را مکی دانستهاند. در سوره فصلت، یک آیه (آیه ۲۴) آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند. در این سوره، آیه سجدهدار آمده است.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۷: ۵۵۰.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۷: ۵۶۵.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۴۷۸.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۴۷۸.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۰: ۲۴۲-۲۴۴.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره فصلت»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۳۰۱۶.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
