آیه ۶۷ سوره طه: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۶۷ سوره طه'''، شصت و هفتمین [[آیه]] از بیستمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. | '''آیه ۶۷ سوره طه'''، شصت و هفتمین [[آیه]] از بیستمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. در این آیه به این مطلب اشاره شده است که در دل [[موسی]] با دیدن سِحر ساحران قدری ترس آمد. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: [[قرآن]] در ادامه ماجرای موسی و ساحران چنین میگوید: «در این هنگام موسی ترس خفیفی را در دل احساس کرد.» در لغت «اَوجَس» (از وَجَس) به معنای صدای پنهان گرفته شده و در اینجا منظور یک احساس پنهانی و درونی است. به گفته مکارم، این تعبیر نشان میدهد که ترس درونی موسی سطحی و کوچک بوده و بیشتر بیم او از این جهت بوده که نکند مردم تحت تأثیر آن صحنه عجیب واقع شوند و بازگرداندن آنها آسان نباشد یا اینکه موسی مجال نشان دادن [[معجزه]] خود را نداشته باشد و جمع برهم بخورد و گروهی آنجا را ترک کنند و [[حق]] آشکار نگردد. به گزارش او، [[علی بن ابیطالب]] نیز این مطلب را در [[خطبه]] ۶ [[نهج البلاغه]] اینگونه بیان کرده است: «موسی هرگز به خاطر خودش در درون دلش احساس ترس نکرد، بلکه از آن ترسی که جاهلان غلبه کنند و دولتهای [[باطل]] و گمراه پیروز شوند.»<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۲۳۸–۲۳۹|ج=۱۳}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجهبندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامهها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیههای مکی قرآن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۰۲:۲۹
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | طه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۳۵ | ||||
| شماره آیه | ۶۷ | ||||
| شماره جزء | ۱۶ | ||||
| شماره حزب | ۶۳ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۶۷ سوره طه، شصت و هفتمین آیه از بیستمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. در این آیه به این مطلب اشاره شده است که در دل موسی با دیدن سِحر ساحران قدری ترس آمد.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
فَأَوْجَسَ فِي نَفْسِهِ خِيفَةً مُوسَىٰ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و در اين هنگام موسي در درون خود اندکي احساس ترس کرد»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«پس موسی در دل خود بیمی احساس کرد»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن در ادامه ماجرای موسی و ساحران چنین میگوید: «در این هنگام موسی ترس خفیفی را در دل احساس کرد.» در لغت «اَوجَس» (از وَجَس) به معنای صدای پنهان گرفته شده و در اینجا منظور یک احساس پنهانی و درونی است. به گفته مکارم، این تعبیر نشان میدهد که ترس درونی موسی سطحی و کوچک بوده و بیشتر بیم او از این جهت بوده که نکند مردم تحت تأثیر آن صحنه عجیب واقع شوند و بازگرداندن آنها آسان نباشد یا اینکه موسی مجال نشان دادن معجزه خود را نداشته باشد و جمع برهم بخورد و گروهی آنجا را ترک کنند و حق آشکار نگردد. به گزارش او، علی بن ابیطالب نیز این مطلب را در خطبه ۶ نهج البلاغه اینگونه بیان کرده است: «موسی هرگز به خاطر خودش در درون دلش احساس ترس نکرد، بلکه از آن ترسی که جاهلان غلبه کنند و دولتهای باطل و گمراه پیروز شوند.»[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره طه، بیستمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، چهل و پنجمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره مریم و پیش از سوره واقعه نازل شد. از مجموع آیات این سوره، دو آیه (آیات ۱۳۰ و ۱۳۱) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره طه، سه آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۲: ۷۱.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۴: ۲۲۴.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۱۶.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۱۶.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳: ۲۳۸–۲۳۹.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره طه»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۹۸۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
