آیه ۵۷ سوره طه
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | طه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۳۵ | ||||
| شماره آیه | ۵۷ | ||||
| شماره جزء | ۱۶ | ||||
| شماره حزب | ۶۳ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۵۷ سوره طه، پنجاه و هفتمین آیه از بیستمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. اشاره آیه به سخن فرعون است که به موسی گفت: «تو آمدهای با سِحرت ما را از سرزمینمان بیرون کنی؟»
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
قَالَ أَجِئْتَنَا لِتُخْرِجَنَا مِنْ أَرْضِنَا بِسِحْرِكَ يَا مُوسَىٰ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«(فرعون) گفت: اي موسي! آيا به نزد ما آمدهاي که ما را با جادوي خويش از سرزمين خودمان بيروني کني؟»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«گفت ای موسی آیا آمدهای که ما را با جادوی خود از سرزمینمان آواره کنی؟»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: در این آیه به تهمتی که فرعون به موسی زد؛ اشاره شده است. بر اساس متن آیه، فرعون برای اینکه مردم را علیه موسی تحریک کند، او را به ساحر بودن متهم کرد و به او چنین گفت: «ای موسی! آیا آمدهای که ما را از سرزمینمان با سِحرت بیرون کنی؟!» به باور مکارم، در طول تاریخ، زورمندان و استعمارگران برای دفع خطر از خودشان و برای تحریک مردم به نفع خودشان، بر مسئلهای که مملکت را تهدید میکرد؛ دست میگذارند و در برابر حق و حقیقت به مبارزه برمیخیزند. بنابر نظر مفسران، آوردن بنیاسرائیل به مصر و نگهداری آنها در آن سرزمین، علاوه بر استفاده از نیروی کار آنان، جلوگیری از قدرت گرفتن آنها بود. همانطور که برای اینکه آنها قدرت پیدا نکنند، فرعون از سالها پیش، دستور به کشتن پسران آنها داده بود. به همین خاطر بیرون رفتن بنیاسرائیل با موسی، حکومت فرعون را به خطر میانداخت. نکته دیگر آیه اینست که فرعون موسی را متهم به سِحر کرد، همان اتهام و روشی که همه زورمندان در برابر تمام پیامبران از آن استفاده میکردند. به گزارش مکارم، این نکته در آیات ۵۲ و ۵۳ سوره ذاریات نیز بیان شده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره طه، بیستمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، چهل و پنجمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره مریم و پیش از سوره واقعه نازل شد. از مجموع آیات این سوره، دو آیه (آیات ۱۳۰ و ۱۳۱) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره طه، سه آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۲: ۵۸.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۴: ۲۲۴.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۱۵.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۱۵.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳: ۲۲۸–۲۲۹.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره طه»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۹۸۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
