آیه ۹ سوره تغابن

آیه ۹ سوره تغابن

مشخصات قرآنی
نام سوره	تغابن
تعداد آیات سوره	۱۸
شماره آیه	۹
شماره جزء	۲۸
شماره حزب	۱۱۱
اطلاعات دیگر
{{{page}}} آیه قبل	آیه بعد {{{page}}}

آیه ۹ سوره تغابن نهمین آیه از شصت و چهارمین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن به‌شمار می‌آید. اشاره آیه به دو نام از نام‌های روز قیامت است: «یوم الجمع» و «یوم التغابن». همچنین متن آیه به بیان سرانجام و پاداش مؤمنان در آن روز نیز پرداخته است.

متن

متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:

 يَوْمَ يَجْمَعُكُمْ لِيَوْمِ الْجَمْعِ ۖ ذَٰلِكَ يَوْمُ التَّغَابُنِ ۗ وَمَنْ يُؤْمِنْ بِاللَّهِ وَيَعْمَلْ صَالِحًا يُكَفِّرْ عَنْهُ سَيِّئَاتِهِ وَيُدْخِلْهُ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا ۚ ذَٰلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ  

ترجمه

محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:

«هنگامی‌که (خداوند) شما را در روز گردهمائی جمع آورد، آن روز، روز زیانمندی است و کسی‌که به خداوند ایمان بیاورد و کار شایسته کند بدی‌هایش را از او دور می‌سازد و به باغ‌هایی داخل می‌گرداند که از زیر (کاخ‌ها و درختان) آن رودبارها جاری است که در آنجا همواره جاودانه‌اند این است کامیابی بزرگ»

بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:

«روزی که برای روز محشر گردتان آورد، آن روز تغابن است و هر کس به خداوند ایمان آورد و نیکوکاری کند، گناهانش را از او می‌زداید، و او را به بوستانهایی که جویباران از فرودست آن جاری است، درآورد، که جاودانه در آن باشند، این رستگاری بزرگ است‌»

محتوا

مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که قرآن روز قیامت را «یوم الجمع» و «یوم التغابن» خوانده است: «یوم الجمع» یعنی روز اجتماع و «یوم التغابن» به معنای روز ظهور غبن، روزی که غابن (برنده) و مغبون (بازنده) از یکدیگر شناخته می‌شوند. به گزارش مکارم، در ادامه آیه حال مؤمنان در آن روز شرح داده می‌شود، کسانی که دو ویژگی دارند: «ایمان» و «عمل صالح»، چهار پاداش و نعمت الهی به آنها تعلق می‌گیرد. ۱) پوشاندن و از بین رفتن بدی‌ها و سیئات‌شان. ۲) وارد شدن در باغ‌های بهشتی که در آنها نهرها جاری هستند. ۳) جاودانگی و خلود در بهشت. ۴) رسیدن به پیروزی بزرگ.

شأن نزول و ترتیب

به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره تغابن، شصت و چهارمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، صد و هشتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره تحریم و پیش از سوره صف نازل شد. از مجموع آیات این سوره، پنج آیه (آیات ۱۴ تا ۱۸) از آن را مکی و الباقی را مدنی دانسته‌اند. در سوره تغابن، یک آیه ناسخ گزارش کرده‌اند.

پانویس

منابع

• خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.نگهداری یادکرد:زبان ناشناخته (رده)
• دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
• رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.نگهداری یادکرد:زبان ناشناخته (رده)
• گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
• طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
• مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.