سوره جاثیه چهل و پنجمین سوره قرآن و دارای ۳۷ آیه است. از سورههای مکی قرآن است که به ترتیب نزول شصت و پنجمین سوره آن بهشمار میآید. نام مشهور این سوره جاثیه به معنای زانوزده است که از آیه بیست و هشتم گرفته شده است. این کلمه یکبار و تنها در اینجا بهکار رفته است. طبق گزارش ابن ندیم «الشریعه» نام دیگر سوره و بر گرفته از آیه ۱۸ است. این نام در نزد اهل حرمین مشهور بوده است. مفسرانی مانند حسن بصری، جابر بن زید و عکرمه تمامی آیات آن را مکی میدانند؛ در حالیکه بر اساس روایتی از ابن عباس و قتاده آیه ۱۴ این سوره در مدینه بر پیامبر اسلام نازل شده است. واژه «آیات» پرتکرارترین کلمه در این سوره است که ۱۲ بار و در ۱۱ آیه آن آمده است.[۱] از محتوای آن به بحثهایی پیرامون قرآن، توحید، پاسخ به مادهباوری، سرنوشت اقوام گذشته، و حوادث قیامت میتوان اشاره کرد. این سوره با اوصاف و نامهای خدا آغاز شده و با آنها نیز پایان مییابد.[۲]
پانویس
|
|---|
|
|
|---|
| دارای نام | |
|---|
| سجدهدار | |
|---|
| دارای شأن نزول | |
|---|
| مفاهیم وابسته | |
|---|
|
|
|
|
|
|
|---|
نامهای قرآن | |
|---|
صفات قرآن |
- «مجید»: بزرگ
- «عزیز»: غالب و منیع
- «کریم»: بزرگوار
- «عظیم»: بزرگ
- «مبین»: آشکار و روشنگر
- «حکیم»: محکم و پر از حکمت
- «عربی»: نازل شده به زبان عربی
- «مبارک»: سودمند و نافع
|
|---|
|
|
|
|
|
|
