آیه ۱ سوره طه: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱ سوره طه'''، یکمین [[آیه]] از بیستمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. | '''آیه ۱ سوره طه'''، یکمین [[آیه]] از بیستمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. نخستین آیه سوره با [[حروف مقطعه]] «طه» آغاز شده است که بر طبق [[روایات]] به معنای «ای طالب [[حق]] و هدایت کننده به سوی آن» میباشد. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: آغاز این سوره با حروف مقطعه دو حرفی «طه» است که ممکن است دارای معانی و مفاهیم خاصی باشد. به گزارش مکارم، برخی [[مفسران]] و طبق بعضی روایات «طه» به معنای یا رجل (ای مرد) است که در بعضی از اشعار [[زبان عربی|عرب]] قبل از [[اسلام]] با آغاز اسلام این کلمه با مفهوم شبیه (یا رجل) بهکار رفته است. همچنین در روایتی از [[جعفر صادق]] درباره «طه» آمده است که از اسامی [[پیامبر اسلام]] است و معنای آن نیز «یا طالب الحق، الهادی الیه» میباشد. (یعنی ای کسی که طالب حقی و هدایت کننده به سوی آنی.) بنابراین «طه» مرکب از دو حرف رمزی است که «طا» اشاره به «طالب الحق» و «ها» اشاره به «هادی الیه» دارد. به گفته مکارم، کلمه «طه» نیز مانند «یس» بر اثر گذشت زمان به شکل اسم خاص برای پیامبر اسلام درآمده و در خطاب به خاندان او «آل طه» و «آل یس» گفته و در [[دعای ندبه]] به [[مهدی]] به «یابن طه» اشاره شده است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۱۵۶-۱۵۸|ج=۱۳}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجهبندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامهها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیههای مکی قرآن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۰۲:۲۰
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | طه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۳۵ | ||||
| شماره آیه | ۱ | ||||
| شماره جزء | ۱۶ | ||||
| شماره حزب | ۶۳ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱ سوره طه، یکمین آیه از بیستمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. نخستین آیه سوره با حروف مقطعه «طه» آغاز شده است که بر طبق روایات به معنای «ای طالب حق و هدایت کننده به سوی آن» میباشد.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ طه
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«به نام خداوند بخشندة مهربان، از جملۀ حروف مقطّعۀ قرآني است که بسياري از سورهها بدان آغاز گشتهاند، و نام پيامبر نميباشد»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«به نام خداوند بخشنده مهربان، طه [طا، ها]»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: آغاز این سوره با حروف مقطعه دو حرفی «طه» است که ممکن است دارای معانی و مفاهیم خاصی باشد. به گزارش مکارم، برخی مفسران و طبق بعضی روایات «طه» به معنای یا رجل (ای مرد) است که در بعضی از اشعار عرب قبل از اسلام با آغاز اسلام این کلمه با مفهوم شبیه (یا رجل) بهکار رفته است. همچنین در روایتی از جعفر صادق درباره «طه» آمده است که از اسامی پیامبر اسلام است و معنای آن نیز «یا طالب الحق، الهادی الیه» میباشد. (یعنی ای کسی که طالب حقی و هدایت کننده به سوی آنی.) بنابراین «طه» مرکب از دو حرف رمزی است که «طا» اشاره به «طالب الحق» و «ها» اشاره به «هادی الیه» دارد. به گفته مکارم، کلمه «طه» نیز مانند «یس» بر اثر گذشت زمان به شکل اسم خاص برای پیامبر اسلام درآمده و در خطاب به خاندان او «آل طه» و «آل یس» گفته و در دعای ندبه به مهدی به «یابن طه» اشاره شده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره طه، بیستمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، چهل و پنجمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره مریم و پیش از سوره واقعه نازل شد. از مجموع آیات این سوره، دو آیه (آیات ۱۳۰ و ۱۳۱) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره طه، سه آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۲: ۵.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۴: ۱۶۱.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۱۲.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۱۲.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳: ۱۵۶-۱۵۸.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره طه»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۹۸۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
