آیه ۲ سوره طه
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | طه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۳۵ | ||||
| شماره آیه | ۲ | ||||
| شماره جزء | ۱۶ | ||||
| شماره حزب | ۶۳ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۲ سوره طه، دومین آیه از بیستمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. قرآن در این آیه به پیامبر اسلام دستور میدهد که برای عبادت و نزول قرآن خودش را به رنج و سختی نیاندازد و اعتدال را در این امور نیز رعایت کند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
مَا أَنْزَلْنَا عَلَيْكَ الْقُرْآنَ لِتَشْقَىٰ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«ما قرآن را بر تو نازل نکردهايم که به رنج افتي»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«قرآن را بر تو نازل نکردهایم که در رنج افتی»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: درباره آیات ابتدایی این سوره، روایاتی در شأن نزول آنها آمده است که بنابر مضمون این روایات، پیامبر اسلام پس از نزول وحی و قرآن عبادت بسیاری میکرد و ایستاده به عبادت مشغول میشد به حدی که پاهای او متورم شد. لذا این آیات نازل شدند و به پیامبر دستور داده شد که این همه سختی و ناراحتی به خود ندهد. به گزارش مکارم، بر اساس این آیه معلوم میشود که حتی در عبادت نیز باید حد اعتدال رعایت گردد. «تشقی» (از ماده شقاوت) بر ضد سعادت است و چنانچه راغب آورده گاهی به معنای رنج و تعب آمده که در این آیه به همین معنا بهکار رفته است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره طه، بیستمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، چهل و پنجمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره مریم و پیش از سوره واقعه نازل شد. از مجموع آیات این سوره، دو آیه (آیات ۱۳۰ و ۱۳۱) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره طه، سه آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۲: ۵.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۴: ۱۶۱.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۱۲.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۱۲.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳: ۱۵۸.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره طه»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۹۸۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
