بدون تصویر

آیه ۵ سوره قدر

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو
آیه ۵ سوره قدر
مشخصات قرآنی
نام سورهقدر
تعداد آیات سوره۵
شماره آیه۵
شماره جزء۳۰
شماره حزب۱۲۰
اطلاعات دیگر
{{{page}}}
{{{page}}}
آیه قبل
آیه بعد
{{{page}}}
{{{page}}}

آیه ۵ سوره قدر پنجمین آیه از نود و هفتمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در آخرین آیه به سرشار بودن شب قدر از سلامت و رحمت خداوند اشاره دارد که بنابه نظر مفسران، به خاطر نزول قرآن و خیرات و برکات الهی و فرود آمدن فرشتگان و روح در این شب است و با عبادت و احیای این شب رحمت و لطف خاص خداوند نصیب بندگان می‌شود.

متن

متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]

 سَلَامٌ هِيَ حَتَّىٰ مَطْلَعِ الْفَجْرِ آیهٔ ۵ از سورهٔ ۹۷ 

ترجمه

محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]

«آن شب، شب سلامت و رحمت است تا طلوع صبح»

بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]

«[این شب‌] تا دمیدن سپیده‌دم آکنده از سلامت [و امن و امان‌] است‌»

محتوا

مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در آخرین آیه به سرشار بودن شب قدر از سلامت و رحمت خداوند اشاره دارد که بنابه نظر مفسران، به خاطر نزول قرآن و خیرات و برکات الهی و فرود آمدن فرشتگان و روح در این شب است و با عبادت و احیای این شب رحمت و لطف خاص خداوند نصیب بندگان می‌شود.[۵]

شأن نزول و ترتیب

به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره قدر، نود و هفتمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، بیست و پنجمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره عبس و پیش از سوره شمس نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]

پانویس

ارجاعات

منابع

  • خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
  • دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
  • رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
  • گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
  • طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
  • مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.