بدون تصویر

آیه ۷ سوره انفطار

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو
آیه ۷ سوره انفطار
مشخصات قرآنی
نام سورهانفطار
تعداد آیات سوره۱۹
شماره آیه۷
شماره جزء۳۰
شماره حزب۱۱۸
اطلاعات دیگر
{{{page}}}
{{{page}}}
آیه قبل
آیه بعد
{{{page}}}
{{{page}}}

آیه ۷ سوره انفطار هفتمین آیه از هشتاد و دومین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. قرآن در اینجا برای برطرف کردن غفلت انسان به ۴ مرحله خلقت او پرداخته است و در این آیه به اولین و دومین مرحله یعنی آفرینش اولیه او اشاره دارد که خداوند او را از نطفه‌ای بی‌ارزش آفرید و سپس اعضای بدنش را موزون و منظم ساخت.

متن

متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]

 الَّذِي خَلَقَكَ فَسَوَّاكَ فَعَدَلَكَ آیهٔ ۷ از سورهٔ ۸۲ 

ترجمه

محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]

«خدایی که تو را آفرید آن‌گاه استوارت ساخت سپس (آفرینش تو را) معتدل گرداند»

بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]

«همان که تو را آفرید و استوار کرد و متعادل ساخت‌»

محتوا

به گزارش مکارم شیرازی از مفسران شیعه، قرآن در اینجا برای برطرف کردن غفلت انسان به ۴ مرحله خلقت او پرداخته است و در این آیه به اولین و دومین مرحله یعنی آفرینش اولیه او اشاره دارد که خداوند او را از نطفه‌ای بی‌ارزش آفرید و سپس اعضای بدنش را موزون و منظم ساخت.[۵]

شأن نزول و ترتیب

به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره انفطار، هشتاد و دومین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هشتاد و دومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره نازعات و پیش از سوره انشقاق نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]

پانویس

ارجاعات

منابع

  • خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
  • دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
  • رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
  • گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
  • طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
  • مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.