آیه ۱۲ سوره طه: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱۲ سوره طه'''، دوازدهمین [[آیه]] از بیستمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. | '''آیه ۱۲ سوره طه'''، دوازدهمین [[آیه]] از بیستمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. آیه به ماجرای [[موسی]] و آمدن او به سمت آتش اشاره دارد که از آن محل ندایی او را صدا و خود را [[پروردگار]] معرفی کرد. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: [[قرآن]] در این آیه به صدایی که موسی در نزد آتش شنید، اشاره دارد که به او چنین گفت: «من پروردگار توأم، کفشهایت را بیرون آور که تو در سرزمین مقدس «[[طوی]]» هستی.» به گزارش مکارم، از [[آیه ۳۰ سوره قصص]] مشخص میشود که موسی این ندا را از درختی که در آنجا بود، شنید و از مجموع دو آیه میتوان فهمید که موسی هنگامیکه نزدیک آتش شد، آتش را درون درختی مشاهده نموده است؛ بنابراین این آتش، آتشی معمولی نبوده و در واقع نور الهی بوده است. در ادامه آن صدا به موسی دستور میدهد که کفشهایش را از پا درآورد. به گفته مکارم، دلیل این دستور برای نشان دادن [[خضوع]] و [[خشوع]] در برابر [[خدا]] و پیام اوست به هنگام برگزیده شدن به [[پیامبری]] و پذیرفتن مقام [[رسالت]] و [[نبوت]]. همچنین درمورد اینکه منظور از «طوی» چیست؟ دو نظر وجود دارد. یا اینکه نام آن سرزمین بوده یا اینکه «طوی» به معنای پیچیدن است و در اینجا کنایه از احاطه [[برکت]] فراوان در آن سرزمین بوده است؛ لذا در آیه ۳۰ سوره قصص با عنوان «البقعة المبارکة» از آن یاد شده است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۱۶۸–۱۶۹|ج=۱۳}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجهبندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامهها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیههای مکی قرآن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۰۲:۲۱
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | طه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۳۵ | ||||
| شماره آیه | ۱۲ | ||||
| شماره جزء | ۱۶ | ||||
| شماره حزب | ۶۳ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۲ سوره طه، دوازدهمین آیه از بیستمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. آیه به ماجرای موسی و آمدن او به سمت آتش اشاره دارد که از آن محل ندایی او را صدا و خود را پروردگار معرفی کرد.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
إِنِّي أَنَا رَبُّكَ فَاخْلَعْ نَعْلَيْكَ ۖ إِنَّكَ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«بيگمان من پروردگار تو ميباشم، کفشهايت را بيرون بياور، زيرا تو در وادي مقدس طوي هستي»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«همانا من پروردگار تو هستم کفشهایت را [به احترام] از پا بیرون کن و بدان که تو در وادی مقدس طوی هستی»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن در این آیه به صدایی که موسی در نزد آتش شنید، اشاره دارد که به او چنین گفت: «من پروردگار توأم، کفشهایت را بیرون آور که تو در سرزمین مقدس «طوی» هستی.» به گزارش مکارم، از آیه ۳۰ سوره قصص مشخص میشود که موسی این ندا را از درختی که در آنجا بود، شنید و از مجموع دو آیه میتوان فهمید که موسی هنگامیکه نزدیک آتش شد، آتش را درون درختی مشاهده نموده است؛ بنابراین این آتش، آتشی معمولی نبوده و در واقع نور الهی بوده است. در ادامه آن صدا به موسی دستور میدهد که کفشهایش را از پا درآورد. به گفته مکارم، دلیل این دستور برای نشان دادن خضوع و خشوع در برابر خدا و پیام اوست به هنگام برگزیده شدن به پیامبری و پذیرفتن مقام رسالت و نبوت. همچنین درمورد اینکه منظور از «طوی» چیست؟ دو نظر وجود دارد. یا اینکه نام آن سرزمین بوده یا اینکه «طوی» به معنای پیچیدن است و در اینجا کنایه از احاطه برکت فراوان در آن سرزمین بوده است؛ لذا در آیه ۳۰ سوره قصص با عنوان «البقعة المبارکة» از آن یاد شده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره طه، بیستمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، چهل و پنجمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره مریم و پیش از سوره واقعه نازل شد. از مجموع آیات این سوره، دو آیه (آیات ۱۳۰ و ۱۳۱) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره طه، سه آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۲: ۱۵.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۴: ۱۸۵.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۱۲.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۱۲.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳: ۱۶۸–۱۶۹.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره طه»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۹۸۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
