آیه ۸۶ سوره زخرف: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۸۶ سوره زخرف''' هشتاد و ششمین [[آیه]] از چهل و سومین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن بهشمار میآید. | '''آیه ۸۶ سوره زخرف''' هشتاد و ششمین [[آیه]] از چهل و سومین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن بهشمار میآید. این آیه اشاره دارد بر اینکه [[معبود|معبودان]] ساختگی [[مشرکان]] در [[قیامت]] نمیتوانند از کسی [[شفاعت]] کنند. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: [[قرآن]] در ادامه آیاتی که به نفی و ابطال عقیده مشرکان میپرداخت، در این آیه نسبت به توانایی نداشتن معبودان ساختگی بر شفاعت از کسی اشاره کرده و اینگونه میگوید: «معبودانی که آنها غیر از [[خدا]] میخوانند، مالک و قادر بر هیچگونه شفاعتی نیستند. مگر کسانی که [[شهادت]] به [[حق]] دادهاند. آنها به خوبی میدانند برای چه کسی اجازه شفاعت دارند.» به گزارش مکارم، «شفاعت» در پیشگاه [[خداوند]] تنها به اذن و فرمان او است و خداوند هرگز چنین اذن و فرمانی را به سنگ و چوبهای بیارزش و فاقد عقل و شعور نداده است. سپس درباره شفاعت فرشتگان، نیز به دو دلیل امید مشرکان را قطع میکند: نخست اینکه آنها خود شهادت به وحدانیت خدا میدهند، و به همین دلیل اجازه شفاعت پیدا کردهاند و دیگر اینکه آنها محل و مورد شایسته شفاعت را به خوبی میشناسند.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۱۳۴-۱۳۶|ج=۲۱}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
[[رده:آیههای مکی قرآن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۶ اکتبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۹:۳۵
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | زخرف | ||||
| تعداد آیات سوره | ۸۹ | ||||
| شماره آیه | ۸۶ | ||||
| شماره جزء | ۲۵ | ||||
| شماره حزب | ۹۹ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۸۶ سوره زخرف هشتاد و ششمین آیه از چهل و سومین سوره قرآن است و از آیات مکی آن بهشمار میآید. این آیه اشاره دارد بر اینکه معبودان ساختگی مشرکان در قیامت نمیتوانند از کسی شفاعت کنند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
وَلَا يَمْلِكُ الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ الشَّفَاعَةَ إِلَّا مَنْ شَهِدَ بِالْحَقِّ وَهُمْ يَعْلَمُونَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و کسانی را که به جای او پرستش میکنند اختیار شفاعت ندارند مگر کسانیکه آگاهانه بر حق شهادت و گواهی داده باشند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و کسانی که [کافران] به جای او [خداوند] به پرستش میخوانند، دارای شفاعت نیستند، مگر [برای] آن کسی که شاهد و ناظر حق باشد و ایشان میدانند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن در ادامه آیاتی که به نفی و ابطال عقیده مشرکان میپرداخت، در این آیه نسبت به توانایی نداشتن معبودان ساختگی بر شفاعت از کسی اشاره کرده و اینگونه میگوید: «معبودانی که آنها غیر از خدا میخوانند، مالک و قادر بر هیچگونه شفاعتی نیستند. مگر کسانی که شهادت به حق دادهاند. آنها به خوبی میدانند برای چه کسی اجازه شفاعت دارند.» به گزارش مکارم، «شفاعت» در پیشگاه خداوند تنها به اذن و فرمان او است و خداوند هرگز چنین اذن و فرمانی را به سنگ و چوبهای بیارزش و فاقد عقل و شعور نداده است. سپس درباره شفاعت فرشتگان، نیز به دو دلیل امید مشرکان را قطع میکند: نخست اینکه آنها خود شهادت به وحدانیت خدا میدهند، و به همین دلیل اجازه شفاعت پیدا کردهاند و دیگر اینکه آنها محل و مورد شایسته شفاعت را به خوبی میشناسند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره زخرف، چهل و سومین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، شصت و سومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره شوری و پیش از سوره دخان نازل شد. از مجموع آیات این سوره، یک آیه (آیه ۴۵) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره زخرف، دو آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۷: ۶۴۵.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۸: ۱۸۶.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۴۹۵.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۴۹۵.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۱: ۱۳۴-۱۳۶.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره زخرف»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۹۰۹.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
