آیه ۳۹ سوره طه: تفاوت میان نسخهها
(+ رده:آیههای مکی قرآن (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۳۹ سوره طه'''، سی و نهمین [[آیه]] از بیستمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. | '''آیه ۳۹ سوره طه'''، سی و نهمین [[آیه]] از بیستمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. در آیه به این نکته اشاره شده که به قلب مادر [[موسی]] [[وحی]] شد که فرزندش را در صندوقی بگذارد و آن را به دریا بیندازد. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: [[قرآن]] در ادامه بیان اتفاقات دوران کودکی موسی چنین بیان میکند که به قلب مادر موسی الهام شد: «او را در صندوقی قرار بده و آن را به دریا بینداز. دریا مأمور است آن را به ساحل بیندازد تا سرانجام دشمن من و دشمن او، وی را بگیرد و من بر تو محبتی از خودم افکندم.» به گزارش مکارم، منظور از «یَم» (دریا) در اینجا همان رود بزرگ [[نیل]] است که بر اثر وسعت و آب فراوان گاهی به آن دریا اطلاق میشود. «تابوت» نیز به معنای صندوق چوبی است و تکرار «عدو» در این آیه تأکیدی است بر دشمنی [[فرعون]] نسبت به خدا و نسبت به موسی. براساس گزارشهای تاریخی آمده است که موسی چنان بود که هر کس او را میدید، او را دوست میداشت. بر اثر همین سپر محبت بود که در دربار فرعون حفظ شد. قرآن در پایان آیه نیز هدف این کار را اینگونه بیان کرده است: تا در پیشگاه من (خدا) و دیدگان (علم) من پرورش یابی.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۱۹۹-۲۰۱|ج=۱۳}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ ۱۷ ژوئن ۲۰۲۵، ساعت ۲۰:۱۲
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | طه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۳۵ | ||||
| شماره آیه | ۳۹ | ||||
| شماره جزء | ۱۶ | ||||
| شماره حزب | ۶۳ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۳۹ سوره طه، سی و نهمین آیه از بیستمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. در آیه به این نکته اشاره شده که به قلب مادر موسی وحی شد که فرزندش را در صندوقی بگذارد و آن را به دریا بیندازد.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
أَنِ اقْذِفِيهِ فِي التَّابُوتِ فَاقْذِفِيهِ فِي الْيَمِّ فَلْيُلْقِهِ الْيَمُّ بِالسَّاحِلِ يَأْخُذْهُ عَدُوٌّ لِي وَعَدُوٌّ لَهُ ۚ وَأَلْقَيْتُ عَلَيْكَ مَحَبَّةً مِنِّي وَلِتُصْنَعَ عَلَىٰ عَيْنِي
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«که او را در صندوقي قرار ده، آنگاه او را در دريا بيافکن تا دريا او را به ساحل افکند، و دشمن من و او، وي را برگيرد، و من محبت خود را بر تو افکندم، و خواستم زير نظر من پرورش يابي»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«که او را در صندوقی بگذار و آن را در دریا بیفکن، تا دریا او را به ساحل افکند، تا سرانجام دشمن من و دشمن او، او را بیابد و برگیرد، و در حقت مهربانی کردم تا زیر نظر من بار آیی»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن در ادامه بیان اتفاقات دوران کودکی موسی چنین بیان میکند که به قلب مادر موسی الهام شد: «او را در صندوقی قرار بده و آن را به دریا بینداز. دریا مأمور است آن را به ساحل بیندازد تا سرانجام دشمن من و دشمن او، وی را بگیرد و من بر تو محبتی از خودم افکندم.» به گزارش مکارم، منظور از «یَم» (دریا) در اینجا همان رود بزرگ نیل است که بر اثر وسعت و آب فراوان گاهی به آن دریا اطلاق میشود. «تابوت» نیز به معنای صندوق چوبی است و تکرار «عدو» در این آیه تأکیدی است بر دشمنی فرعون نسبت به خدا و نسبت به موسی. براساس گزارشهای تاریخی آمده است که موسی چنان بود که هر کس او را میدید، او را دوست میداشت. بر اثر همین سپر محبت بود که در دربار فرعون حفظ شد. قرآن در پایان آیه نیز هدف این کار را اینگونه بیان کرده است: تا در پیشگاه من (خدا) و دیدگان (علم) من پرورش یابی.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره طه، بیستمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، چهل و پنجمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره مریم و پیش از سوره واقعه نازل شد. از مجموع آیات این سوره، دو آیه (آیات ۱۳۰ و ۱۳۱) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره طه، سه آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۲: ۴۶.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۴: ۱۸۵.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۱۴.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۱۴.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳: ۱۹۹-۲۰۱.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره طه»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۹۸۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
