بدون تصویر

آیه ۱ سوره حاقه

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو
آیه ۱ سوره حاقه
مشخصات قرآنی
نام سورهحاقه
تعداد آیات سوره۵۲
شماره آیه۱
شماره جزء۲۹
شماره حزب۱۱۴
اطلاعات دیگر
{{{page}}}
{{{page}}}
آیه قبل
آیه بعد
{{{page}}}
{{{page}}}

آیه ۱ سوره حاقه یکمین آیه از شصت و نهمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. قرآن در آیه اول سوره با اشاره به یکی از نام‌های روز قیامت، به وقوع حتمی و قطعی این حادثه تأکید کرده و آن را «حاقه» به معنای روزی که تحقق می‌یابد؛ معرفی کرده است.

متن

متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]

 بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ الْحَاقَّةُ آیهٔ ۱ از سورهٔ ۶۹ 

ترجمه

محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]

«به نام خداوند بخشندة مهربان، رخداد راستین»

بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]

«به نام خداوند بخشنده مهربان، حاقه‌»

محتوا

مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در این آیه از مسئله قیامت با عنوان تازه‌ای سخن به میان آمده است. در لغت «حاقه» به معنای تحقق یابنده است که در اینجا خبر از وقوع قطعی و حتمی قیامت دارد. به گزارش او، عموم مفسران این واژه را به معنای روز قیامت تفسیر کرده‌اند؛ همان‌طور که از کلمه «واقعه» چنین برداشتی می‌شود و همه این نام‌ها نشان‌دهنده یقینی بودن آن روز است.[۵]

شأن نزول و ترتیب

به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره حاقه، شصت و نهمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هفتاد و هشتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پس از سوره ملک و پیش از سوره معارج نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند.[۶]

پانویس

ارجاعات

منابع

  • خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
  • دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
  • رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
  • گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
  • طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
  • مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.