آیه ۸ سوره علق
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | علق | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۹ | ||||
| شماره آیه | ۸ | ||||
| شماره جزء | ۳۰ | ||||
| شماره حزب | ۱۲۰ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۸ سوره علق هشتمین آیه از نود و ششمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن به‌شمار می‌آید. در این آیه انسان‌های طغیان‌گر با این سخن تهدید شده‌اند که آنها بدانند: «بازگشت همه به سوی پروردگار است و او در قیامت آنان را به سزای اعمالشان خواهد رساند.»
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کرده‌اند:[۱][۲]
إِنَّ إِلَىٰ رَبِّكَ الرُّجْعَىٰ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«به یقین بازگشت به‌سوی پروردگار توست»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«همانا بازگشت به سوی پروردگار توست»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش می‌کند که در این آیه انسان‌های طغیان‌گر با این سخن تهدید شده‌اند که آنها بدانند: «بازگشت همه به سوی پروردگار است و او در قیامت آنان را به سزای اعمالشان خواهد رساند.»[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگ‌نامه علوم قرآن، سوره علق، نود و ششمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، اولین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانسته‌اند که پیش از سوره قلم نازل شد. این سوره را مکی دانسته‌اند. یکی از آیات این سوره، سجده واجب دارد.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۳۲: ۲۲۱.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۲۰: ۵۴۴.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۹۷.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۹۷.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۷: ۱۶۴–۱۶۵.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره علق»، فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ۳۰۰۰.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگ‌نامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
