آیه ۲ سوره حجرات: تفاوت میان نسخهها
(+ رده:آیههای مدنی قرآن (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۲ سوره حجرات''' دومین [[آیه]] از چهل و نهمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن بهشمار میآید. | '''آیه ۲ سوره حجرات''' دومین [[آیه]] از چهل و نهمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن بهشمار میآید. در این آیه به [[مسلمانان]] دستور داده میشود که در مقابل [[پیامبر اسلام]] از سر و صدا کردن بپرهیزند و در نزد او رعایت [[ادب]] نمایند. بنابر متن آیه در صورت عدم رعایت این موارد، اعمال مسلمانان مورد [[حبط]] و نابودی قرار میگیرد. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: در این آیه به مسلمانان تأکید و فرمان داده میشود برای اینکه اعمالشان حبط و نابود نگردد، از بلند کردن صدای خود در حضور پیامبر اسلام اجتناب کنند و با سر و صدا و فریاد زدن در پیش پیامبر نسبت به او بیادبی روا ندارند. به گزارش مکارم، دومین دستور [[اخلاقی]] این سوره، براساس متن آیه چنین آمده است: «ای کسانی كه [[ایمان]] آوردهاید! صدای خود را فراتر از صدای پیامبر نکنید و در برابر او بلند سخن نگویید و داد و فرياد نزنید، آن گونه که بعضی از شما در برابر بعضی میكنند؛ مبادا اعمال شما حبط و نابود گردد، در حالیکه نمیدانید.»<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۳۷-۳۹|ج=۲۲}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ ۴ اوت ۲۰۲۵، ساعت ۱۴:۵۶
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | حجرات | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۸ | ||||
| شماره آیه | ۲ | ||||
| شماره جزء | ۲۶ | ||||
| شماره حزب | ۱۰۳ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۲ سوره حجرات دومین آیه از چهل و نهمین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن بهشمار میآید. در این آیه به مسلمانان دستور داده میشود که در مقابل پیامبر اسلام از سر و صدا کردن بپرهیزند و در نزد او رعایت ادب نمایند. بنابر متن آیه در صورت عدم رعایت این موارد، اعمال مسلمانان مورد حبط و نابودی قرار میگیرد.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَرْفَعُوا أَصْوَاتَكُمْ فَوْقَ صَوْتِ النَّبِيِّ وَلَا تَجْهَرُوا لَهُ بِالْقَوْلِ كَجَهْرِ بَعْضِكُمْ لِبَعْضٍ أَنْ تَحْبَطَ أَعْمَالُكُمْ وَأَنْتُمْ لَا تَشْعُرُونَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«ای کسانیکه ایمان آوردهاید! صدای خود را از صدای پیامبر بلند مکنید و همچنان که با یکدیگر سخن میگویید با او به آواز بلند سخن نگویید تا دانسته اعمالتان بیاجر و ضایع نشود»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«ای کسانی که ایمان آوردهاید صداهایتان را از صدای پیامبر بلندتر مسازید، و در سخن با او، مانند بلند حرف زدنتان با همدیگر، بلند حرف مزنید مبادا که اعمالتان تباه شود و آگاه نباشید»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: در این آیه به مسلمانان تأکید و فرمان داده میشود برای اینکه اعمالشان حبط و نابود نگردد، از بلند کردن صدای خود در حضور پیامبر اسلام اجتناب کنند و با سر و صدا و فریاد زدن در پیش پیامبر نسبت به او بیادبی روا ندارند. به گزارش مکارم، دومین دستور اخلاقی این سوره، براساس متن آیه چنین آمده است: «ای کسانی كه ایمان آوردهاید! صدای خود را فراتر از صدای پیامبر نکنید و در برابر او بلند سخن نگویید و داد و فرياد نزنید، آن گونه که بعضی از شما در برابر بعضی میكنند؛ مبادا اعمال شما حبط و نابود گردد، در حالیکه نمیدانید.»[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره حجرات، چهل و نهمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، صد و ششمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره مجادله و پیش از سوره تحریم نازل شد. از مجموع آیات این سوره، یک آیه (آیه ۱۳) از آن را مکی و الباقی را مدنی دانستهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۸: ۹۲.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۸: ۴۵۲.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۱۵.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۱۵.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۲: ۳۷-۳۹.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره حجرات»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۸۷۱.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
