آیه ۷۹ سوره انبیاء: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۷۹ سوره انبیاء'''، هفتاد و نهمین [[آیه]] از بیست و یکمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. در ادامه آیه قبل، در این آیه به تأیید حکم [[سلیمان]] در قضاوت و [[تسبیح]] گفتن کوهها و پرندگان همراه با [[داوود]] اشاره شده است. | '''آیه ۷۹ سوره انبیاء'''، هفتاد و نهمین [[آیه]] از بیست و یکمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. در ادامه آیه قبل، در این آیه به تأیید حکم [[سلیمان]] در قضاوت و [[تسبیح]] گفتن کوهها و پرندگان همراه با [[داوود]] اشاره شده است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: [[قرآن]] در این آیه حکم سلیمان را تأیید کرده و دانا کردن سلیمان به آن را از جانب [[خداوند]] دانسته است. سپس برای اینکه معلوم کند که حکم داوود نیز اشتباه نبوده، میگوید: «ما به هر دوی آنها علم و شایستگی داوری و حکم عطا کردیم.» در پایان آیه به یکی از مواهبی که خداوند به داوود عنایت کرده بود؛ اشاره شده است. براساس متن آیه، [[خداوند]] کوهها و پرندگان را مسخر کرده بود که همراه با داوود تسبیح بگویند و این کار از قدرت خدا خارج نیست. به گفته مکارم، در [[روایتی]] از [[محمد باقر]] آمده است که آنها حکم نهایی نکردند، بلکه با هم [[مشورت]] کرده بودند و سلیمان پیشنهاد خود را بیان کرد. در روایتی از [[جعفر صادق]] عنوان شده که این ماجرا به این جهت بوده است که به این وسیله [[وصی]] و جانشین داوود معلوم گردد.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص= | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: [[قرآن]] در این آیه حکم سلیمان را تأیید کرده و دانا کردن سلیمان به آن را از جانب [[خداوند]] دانسته است. سپس برای اینکه معلوم کند که حکم داوود نیز اشتباه نبوده، میگوید: «ما به هر دوی آنها علم و شایستگی داوری و حکم عطا کردیم.» در پایان آیه به یکی از مواهبی که خداوند به داوود عنایت کرده بود؛ اشاره شده است. براساس متن آیه، [[خداوند]] کوهها و پرندگان را مسخر کرده بود که همراه با داوود تسبیح بگویند و این کار از قدرت خدا خارج نیست. به گفته مکارم، در [[روایتی]] از [[محمد باقر]] آمده است که آنها حکم نهایی نکردند، بلکه با هم [[مشورت]] کرده بودند و سلیمان پیشنهاد خود را بیان کرد. در روایتی از [[جعفر صادق]] عنوان شده که این ماجرا به این جهت بوده است که به این وسیله [[وصی]] و جانشین داوود معلوم گردد.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۴۶۷–۴۷۰|ج=۱۳}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجهبندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامهها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیههای مکی قرآن]] | [[رده:آیههای مکی قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ مهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۰۲:۲۸
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | انبیاء | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۱۲ | ||||
| شماره آیه | ۷۹ | ||||
| شماره جزء | ۱۷ | ||||
| شماره حزب | ۶۶ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۷۹ سوره انبیاء، هفتاد و نهمین آیه از بیست و یکمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. در ادامه آیه قبل، در این آیه به تأیید حکم سلیمان در قضاوت و تسبیح گفتن کوهها و پرندگان همراه با داوود اشاره شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
فَفَهَّمْنَاهَا سُلَيْمَانَ ۚ وَكُلًّا آتَيْنَا حُكْمًا وَعِلْمًا ۚ وَسَخَّرْنَا مَعَ دَاوُودَ الْجِبَالَ يُسَبِّحْنَ وَالطَّيْرَ ۚ وَكُنَّا فَاعِلِينَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«پس آن (شيوۀ قضاوت درست را) به سليمان فهمانديم، و هر يک از آن دو را داوري و دانش اموختيم، و کوهها را براي داود رام ساختيم که با او تسبيح ميگفتند و مرغان را (نيز رام کرديم) و بر آن (کار) توانا بوديم»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و آن را به سلیمان فهماندیم، و به هر دو حکمت و علم بخشیدیم، و کوهها و پرندگان را تسخیر کردیم که همراه با داوود تسبیح میگفتند، و توانای آن کار بودیم»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن در این آیه حکم سلیمان را تأیید کرده و دانا کردن سلیمان به آن را از جانب خداوند دانسته است. سپس برای اینکه معلوم کند که حکم داوود نیز اشتباه نبوده، میگوید: «ما به هر دوی آنها علم و شایستگی داوری و حکم عطا کردیم.» در پایان آیه به یکی از مواهبی که خداوند به داوود عنایت کرده بود؛ اشاره شده است. براساس متن آیه، خداوند کوهها و پرندگان را مسخر کرده بود که همراه با داوود تسبیح بگویند و این کار از قدرت خدا خارج نیست. به گفته مکارم، در روایتی از محمد باقر آمده است که آنها حکم نهایی نکردند، بلکه با هم مشورت کرده بودند و سلیمان پیشنهاد خود را بیان کرد. در روایتی از جعفر صادق عنوان شده که این ماجرا به این جهت بوده است که به این وسیله وصی و جانشین داوود معلوم گردد.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره انبیاء، بیست و یکمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هفتاد و سومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره ابراهیم و پیش از سوره مومنون نازل شد. از مجموع آیات این سوره، چهار آیه (آیات ۵۲ تا ۵۵) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره انبیاء، دو یا سه آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۲: ۱۶۳.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۴: ۴۳۵.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۲۸.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۲۸.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳: ۴۶۷–۴۷۰.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره انبیاء»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۷۳۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
