آیه ۷۴ سوره انبیاء
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | انبیاء | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۱۲ | ||||
| شماره آیه | ۷۴ | ||||
| شماره جزء | ۱۷ | ||||
| شماره حزب | ۶۶ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۷۴ سوره انبیاء، هفتاد و چهارمین آیه از بیست و یکمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. در آیه موردبحث، به پیامبری لوط و بخشی از سرگذشت او اشاره شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
وَلُوطًا آتَيْنَاهُ حُكْمًا وَعِلْمًا وَنَجَّيْنَاهُ مِنَ الْقَرْيَةِ الَّتِي كَانَتْ تَعْمَلُ الْخَبَائِثَ ۗ إِنَّهُمْ كَانُوا قَوْمَ سَوْءٍ فَاسِقِينَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و به لوط حکمت و دانش عطا کرديم، و او را از شهر و دياري که (مردمانش) کارهاي زشت ميکردند، رهايي بخشيديم، بيگمان آنان مردمان گناهکاري بودند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و به لوط حکمت و علم بخشیدیم و از شهری که اهلش پلیدکاری میکردند، نجاتش دادیم، که آنان مردمی پلید و نافرمان بودند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن در این آیه به این مطلب اشاره دارد که خداوند به لوط که یکی از بستگان ابراهیم و مؤمن به او بود، مقام نبوت و پیامبری عطا کرد. به گزارش مکارم، لوط از پیامبرانی است که معاصر با ابراهیم بود و با او به سرزمین شام مهاجرت کرد. سپس در «شهر سدوم» آمد تا مردم آن منطقه را از گناهان بزرگی که آلوده آن بودند؛ هدایت کند. لوط نیز برای این قوم منحرف و گناهکار بسیار تلاش کرد، اما اثری در آنها نداشت. سرانجام نیز آن قوم بدکار به عذاب الهی گرفتار شده و به کلی نابود شدند و تنها خانواده لوط (به جز همسرش) در امان ماندند. در ادامه آیه به این نکته اشاره شده و قوم لوط را به گناهکاری و نافرمانی خداوند توصیف شدهاند. تعبیر «خبائث» به صورت جمع اشاره به این است که آن قوم شقی علاوه برگناه لواط به گناهان دیگری نیز آلوده و گرفتار بودند. همچنین تعبیر «فاسقین» بعد از عبارت «قوم سوء» ممکن است اشاره به این باشد که آنها هم نسبت به قوانین الهی نافرمانی داشتند و هم از نظر عرف مردم، افرادی پست و آلوده و خطاکار بودند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره انبیاء، بیست و یکمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هفتاد و سومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره ابراهیم و پیش از سوره مومنون نازل شد. از مجموع آیات این سوره، چهار آیه (آیات ۵۲ تا ۵۵) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره انبیاء، دو یا سه آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۲: ۱۶۱.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۴: ۴۱۳.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۲۷.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۲۷.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳: ۴۵۸–۴۶۰.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره انبیاء»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۷۳۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
