آیه ۲ سوره انبیاء
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | انبیاء | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۱۲ | ||||
| شماره آیه | ۲ | ||||
| شماره جزء | ۱۷ | ||||
| شماره حزب | ۶۵ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۲ سوره انبیاء، دومین آیه از بیست و یکمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. در این آیه به نشانههای اعراض مردم از آیات الهی اشاره شده است که بسیاری از آنان در مواجهه با آیات و تذکرات تازه خداوند، آنها را شوخی و بازی گرفته و برایشان جدی نیستند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
مَا يَأْتِيهِمْ مِنْ ذِكْرٍ مِنْ رَبِّهِمْ مُحْدَثٍ إِلَّا اسْتَمَعُوهُ وَهُمْ يَلْعَبُونَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«هيچ پند تازهاي بهسوی پروردگارشان بديشان نميرسد مگر آنکه بازي کنان به آن گوش ميدهند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«هیچ پند تازهای از سوی پروردگارشان برای آنان نیامد مگر آنکه آن را به بازیچه شنیدند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: در این آیه، به شوخی و بازی گرفتن آیات تازه الهی توسط مردم غافل از حساب و کتاب روز قیامت، یکی از نشانههای اعراض از رستاخیز شمرده است. به گزارش مکارم، مردم غافل در برابر سوره یا آیه و هر نوع سخن بیدارکننده از جانب خداوند، با آن جدی برخورد نمیکنند و آن را شوخی و بازی میپندارند. به گفته او، «ذکر» در آیه اشاره به هر سخن بیدارکننده و تعبیر به «محدث» (تازه و جدید) اشاره به این مطلب است که کتابهای آسمانی یکی پس از یکدیگر نازل میشوند یا سورههای قرآن و آیات آن با محتواهای نو و تازه برای غافلان و بیخبران فرود میآیند تا در دلهای آنان وارد شود؛ اما این افراد، همه این مطالب را به بازی میگیرند و به همان خرافات قدیمی گذشتگان خود دل خوش میکنند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره انبیاء، بیست و یکمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هفتاد و سومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره ابراهیم و پیش از سوره مومنون نازل شد. از مجموع آیات این سوره، چهار آیه (آیات ۵۲ تا ۵۵) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره انبیاء، دو یا سه آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۲: ۱۱۸.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۴: ۳۳۹.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۲۲.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۲۲.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳: ۳۵۴.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره انبیاء»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۷۳۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
