آیه ۱۰۲ سوره انبیاء
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | انبیاء | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۱۲ | ||||
| شماره آیه | ۱۰۲ | ||||
| شماره جزء | ۱۷ | ||||
| شماره حزب | ۶۶ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۰۲ سوره انبیاء، صد و دومین آیه از بیست و یکمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. در این آیه به دو نعمت بهشتی که مخصوص مؤمنان راستین است؛ اشاره شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
لَا يَسْمَعُونَ حَسِيسَهَا ۖ وَهُمْ فِي مَا اشْتَهَتْ أَنْفُسُهُمْ خَالِدُونَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«آنان حتي صداي اتش دوزخ را (هم) نميشنوند و در ميان (نعمتهاي) دلخواهشان جاودانهاند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«آواز آن را نشنوند و ایشان در [بهشت] دلخواهشان جاویدانند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: در آیه مذکور، به دو نعمت الهی که شامل حال مؤمنان شایسته میشود؛ اشاره شده است. اول اینکه آنان صدای آتش دوزخ را نمیشنوند. دوم اینکه در آنچه بخواهند و به آن مایل باشند، بهطور ابدی در بهشت متنعم و بهرهمند هستند. لغت «حسیس» به معنای صدای محسوس است و به معنای خودِ حرکت یا صدایی که از حرکت برمیخیزد، نیز گفته شده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره انبیاء، بیست و یکمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هفتاد و سومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره ابراهیم و پیش از سوره مومنون نازل شد. از مجموع آیات این سوره، چهار آیه (آیات ۵۲ تا ۵۵) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره انبیاء، دو یا سه آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۲: ۱۸۹.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۴: ۴۵۱.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۳۱.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۳۱.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳: ۵۰۹–۵۱۰.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره انبیاء»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۷۳۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
