آیه ۴۴ سوره انبیاء
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | انبیاء | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۱۲ | ||||
| شماره آیه | ۴۴ | ||||
| شماره جزء | ۱۷ | ||||
| شماره حزب | ۶۵ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۴۴ سوره انبیاء، چهل و چهارمین آیه از بیست و یکمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. در آیه به ناشکری و دنیاپرستی از علل مهم سرکشی کافران و مشرکان اشاره شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
بَلْ مَتَّعْنَا هَٰؤُلَاءِ وَآبَاءَهُمْ حَتَّىٰ طَالَ عَلَيْهِمُ الْعُمُرُ ۗ أَفَلَا يَرَوْنَ أَنَّا نَأْتِي الْأَرْضَ نَنْقُصُهَا مِنْ أَطْرَافِهَا ۚ أَفَهُمُ الْغَالِبُونَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«بلکه ما ايشان و پدرانشان را از انواع نعمتها بهرهمند ساختيم تا عمر بر آنان طولاني شد آيا نميبينند که ما آهنگ زمين ميکنيم و از دامنههايش ميکاهيم، آيا اينان پيروز خواهند شد»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«حق این است که اینان و پدرانشان را [از ناز و نعمت] بهرهمند ساختهایم، تا آنکه روزگاری دراز یافتند، پس آیا نیندیشیدهاند که ما دامنههای سرزمین [کفر] را میکاهیم [و بر گستره اسلام میافزاییم]، آیا ایشان پیروز خواهند شد؟»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن در آیه طول عمر کافران و نعمتهایی را که به آنها اعطا شده از علل سرکشی و طغیان آنان دانسته است با این توضیح که آنان به جای شکرگزاری از نعمتها غرق دچار غفلت و بیخبری میشوند و نافرمانی دستورات خداوند را نافرمانی میکنند. سپس در پاسخ به آنان چنین گفته میشود: «آیا نمیبینند که ما مرتباً از زمین و مردم آن میکاهیم؟! آیا با این حال آنها غالبند یا ما غالبیم؟ !» به گزارش مکارم، دربارهٔ تعبیر «انا ناتی الارض ننقصها من اطرافها» نظرات مختلفی وجود دارد. ۱) برخی گفتهاند منظور این است که خدا تدریجاً از سرزمینهای مشرکان کاسته شده و بر بلاد مسلمانان میافزاید. ۲) برخی نیز منظور خراب شدن و ویرانی تدریجی زمینهاست. ۳)بعضی آن را اشاره به ساکنان زمین میدانند. ۴) برخی نیز آن را در خصوص دانشمندان و علما دانستهاند. مکارم در تفسیرش نظر ۳ و ۴ را صحیحتر دانسته است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره انبیاء، بیست و یکمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هفتاد و سومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره ابراهیم و پیش از سوره مومنون نازل شد. از مجموع آیات این سوره، چهار آیه (آیات ۵۲ تا ۵۵) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره انبیاء، دو یا سه آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۲: ۱۴۶.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۴: ۳۹۸.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۲۵.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۲۵.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳: ۴۱۵–۴۱۶.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره انبیاء»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۷۳۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
