آیه ۳۶ سوره انبیاء: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۳۶ سوره انبیاء'''، سی و ششمین [[آیه]] از بیست و یکمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. | '''آیه ۳۶ سوره انبیاء'''، سی و ششمین [[آیه]] از بیست و یکمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. در این آیه به تمسخر کردن [[مشرکان]] نسبت به [[پیامبر اسلام]] اشاره شده است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: [[قرآن]] در آیه مورد بحث، به برخوردهای مشرکان پیامبر اسلام اشاره دارد که آنان در هنگام دیدار پیامبر او را مسخره میکردند و میگفتند: «آیا این همان کسی است که خدایان ما را به بدی یاد میکند؟ درحالیکه خودشان [[خدای]] [[رحمان]] را انکار کرده و یاد نمیکنند.» به گزارش مکارم، هنگامیکه انسان به امری عادت کند و با آن خو بگیرد، در نظرش جلوه خواهد داشت؛ هرچند زشتترین و بدترین امور باشد و هرگاه نسبت به چیزی دشمنی ورزید، کم کم در نظرش بد میشود؛ هرچند زیباترین و نیکوترین امور باشد.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۴۰۷-۴۰۸|ج=۱۳}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ ۳ مهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۷:۰۴
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | انبیاء | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۱۲ | ||||
| شماره آیه | ۳۶ | ||||
| شماره جزء | ۱۷ | ||||
| شماره حزب | ۶۵ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۳۶ سوره انبیاء، سی و ششمین آیه از بیست و یکمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. در این آیه به تمسخر کردن مشرکان نسبت به پیامبر اسلام اشاره شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
وَإِذَا رَآكَ الَّذِينَ كَفَرُوا إِنْ يَتَّخِذُونَكَ إِلَّا هُزُوًا أَهَٰذَا الَّذِي يَذْكُرُ آلِهَتَكُمْ وَهُمْ بِذِكْرِ الرَّحْمَٰنِ هُمْ كَافِرُونَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و هرگاه کافران تو را ببيند حتماً شما را مسخره و ريشخند ميگيرند (و ميگويند:) آيا اين همان کسي است که معبودانتان را (به بدي) ياد ميکند؟ و آنان ياد (خداوند) رحمان را انکار ميکنند و به آن ايمان ندارند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و چون کافران تو را ببینند، جز به ریشخندت نمیگیرند [و گویند] آیا این همان کسی است که از خدایان شما [به بدی] یاد میکند؟ و هم آنان یاد خدای رحمان را منکرند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن در آیه مورد بحث، به برخوردهای مشرکان پیامبر اسلام اشاره دارد که آنان در هنگام دیدار پیامبر او را مسخره میکردند و میگفتند: «آیا این همان کسی است که خدایان ما را به بدی یاد میکند؟ درحالیکه خودشان خدای رحمان را انکار کرده و یاد نمیکنند.» به گزارش مکارم، هنگامیکه انسان به امری عادت کند و با آن خو بگیرد، در نظرش جلوه خواهد داشت؛ هرچند زشتترین و بدترین امور باشد و هرگاه نسبت به چیزی دشمنی ورزید، کم کم در نظرش بد میشود؛ هرچند زیباترین و نیکوترین امور باشد.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره انبیاء، بیست و یکمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هفتاد و سومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره ابراهیم و پیش از سوره مومنون نازل شد. از مجموع آیات این سوره، چهار آیه (آیات ۵۲ تا ۵۵) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره انبیاء، دو یا سه آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۲: ۱۴۲.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۴: ۳۹۸.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۲۵.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۲۵.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳: ۴۰۷-۴۰۸.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره انبیاء»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۷۳۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
