آیه ۱۲ سوره نور
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | نور | ||||
| تعداد آیات سوره | ۶۴ | ||||
| شماره آیه | ۱۲ | ||||
| شماره جزء | ۱۸ | ||||
| شماره حزب | ۷۰ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۲ سوره نور دوازدهمین آیه از بیست و چهارمین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن بهشمار میآید. در این آیه افرادی که از شایعههای ماجرای افک فریب خوردند، سرزنش شدهاند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
لَوْلَا إِذْ سَمِعْتُمُوهُ ظَنَّ الْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بِأَنْفُسِهِمْ خَيْرًا وَقَالُوا هَٰذَا إِفْكٌ مُبِينٌ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«چرا هنگامي كه اين تهمت را شنيديد مردان و زنان مؤمن در حق خويش گمان نيك نبردند و نگفتند: اين دروغي آشكار است؟!»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«چرا چون آن را شنیدید، مردان و زنان مؤمن در حق خویش گمان نیک نبردند و نگفتند که این تهمت آشکاری است»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن مؤمنانی را که در ماجرای افک فریب خوردند، سرزنش کرده و به آنها میگوید: «چرا هنگامی که این تهمت را شنیدید، مردان و زنان مؤمن نسبت به خود گمان خیر نبردند؟! و چرا نگفتید این یک دروغ بزرگ و آشکار است؟!» به گفته مکارم، تکیه بر روی مردان و زنان مؤمن در اینجا اشاره به این است که ایمان صفتی است که میتواند مانع در برابر گمانهای بد باشد.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره نور، بیست و چهارمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، صد و دومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره حشر و پیش از سوره حج نازل شد. این سوره را مدنی دانستهاند. در سوره نور، شش یا هفت آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۳: ۳۴۰.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۵: ۱۲۴.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۵۱.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۵۱.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۴: ۳۹۶-۳۹۸.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره نور»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۳۱۳۳.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
