آیه ۹۰ سوره انبیاء: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۹۰ سوره انبیاء'''، نودمین [[آیه]] از بیست و یکمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. | '''آیه ۹۰ سوره انبیاء'''، نودمین [[آیه]] از بیست و یکمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. اشاره آیه به اجابت [[دعای]] [[زکریا|زکریای]] [[پیامبر]] است که [[خداوند]] فرزندی به نام «[[یحیی]]» به او بخشید که او نیز از [[پیامبران]] الهی گردید. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: [[قرآن]] در ادامه آیات قبلی، در این آیه به استجابت دعای زکریا و متولد شدن «یحیی» اشاره دارد و چنین میگوید: «ما دعای او را اجابت کردیم و یحیی را به او بخشیدیم و همسرش را قادر به فرزندآوردن کردیم.» سپس در ادامه آیه سه صفت ویژه این خانواده برشمرده شده است: «سرعت گرفتن در انجام کار [[خیر]]، خواندن خداوند با حالت [[خوف و رجاء]] و [[خشوع]] در برابر پروردگار.» به گفته مکارم، ذکر این صفات به این منظور است که هنگامیکه به آنها [[نعمت]] و موهبت جدیدی عطا شد، گرفتار [[غفلت]] و [[غرور]] نشدند و در [[خیرات]] و کارهای نیک سرعت داشتند، در همه احوال متوجه خدا بودند و در برابر او [[خاضع]] و خاشع و هرگز متکبر و گردنکش نبودند.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۴۹۱-۴۹۲|ج=۱۳}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ ۱۲ مهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۶:۰۴
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | انبیاء | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۱۲ | ||||
| شماره آیه | ۹۰ | ||||
| شماره جزء | ۱۷ | ||||
| شماره حزب | ۶۶ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۹۰ سوره انبیاء، نودمین آیه از بیست و یکمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. اشاره آیه به اجابت دعای زکریای پیامبر است که خداوند فرزندی به نام «یحیی» به او بخشید که او نیز از پیامبران الهی گردید.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَوَهَبْنَا لَهُ يَحْيَىٰ وَأَصْلَحْنَا لَهُ زَوْجَهُ ۚ إِنَّهُمْ كَانُوا يُسَارِعُونَ فِي الْخَيْرَاتِ وَيَدْعُونَنَا رَغَبًا وَرَهَبًا ۖ وَكَانُوا لَنَا خَاشِعِينَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«پس دعايش را اجابت کرديم و يحيي را به او بخشيديم، و همسرش را براي او شايسته و اصلاح گردانيديم، بيگمان آنان در (انجام) نيکوکاري ميشتافتند و با اميد و بيم ما را به فرياد ميخواندند و براي ما فروتن بودند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«آنگاه دعای او را اجابت کردیم، و به او یحیی را بخشیدیم و همسرش را برای او شایسته گرداندیم، اینان به نیکوکاری میشتافتند، و ما را از روی امید و بیم میخواندند، و در برابر ما فروتن بودند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن در ادامه آیات قبلی، در این آیه به استجابت دعای زکریا و متولد شدن «یحیی» اشاره دارد و چنین میگوید: «ما دعای او را اجابت کردیم و یحیی را به او بخشیدیم و همسرش را قادر به فرزندآوردن کردیم.» سپس در ادامه آیه سه صفت ویژه این خانواده برشمرده شده است: «سرعت گرفتن در انجام کار خیر، خواندن خداوند با حالت خوف و رجاء و خشوع در برابر پروردگار.» به گفته مکارم، ذکر این صفات به این منظور است که هنگامیکه به آنها نعمت و موهبت جدیدی عطا شد، گرفتار غفلت و غرور نشدند و در خیرات و کارهای نیک سرعت داشتند، در همه احوال متوجه خدا بودند و در برابر او خاضع و خاشع و هرگز متکبر و گردنکش نبودند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره انبیاء، بیست و یکمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هفتاد و سومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره ابراهیم و پیش از سوره مومنون نازل شد. از مجموع آیات این سوره، چهار آیه (آیات ۵۲ تا ۵۵) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره انبیاء، دو یا سه آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۲: ۱۸۲.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۴: ۴۳۵.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۲۹.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۲۹.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳: ۴۹۱-۴۹۲.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره انبیاء»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۷۳۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
