آیه ۲۲ سوره جاثیه: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۲۲ سوره جاثیه''' بیست و دومین [[آیه]] از چهل و پنجمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن بهشمار میآید. | '''آیه ۲۲ سوره جاثیه''' بیست و دومین [[آیه]] از چهل و پنجمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن بهشمار میآید. در آیه به هدف خلقت انسانها و آسمانها و زمین اشاره شده است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: در آیه موردبحث، هدف [[خداوند]] از خلقت آسمانها و زمین و انسانها اینگونه بیان شده است: «خداوند آسمانها و زمین را به [[حق]] آفریده است و هدف آن است که هر کس در برابر اعمالی که انجام داده است، جزا داده شود و به آنها [[ظلم]] و ستمی نخواهد شد.» به گفته مکارم، سراسر عالم هستی نشان میدهد که آفریننده این جهان آن را بر محور حق قرار داده و در همه جا حق و [[عدالت]] حاکم است. لذا چگونه ممکن است [[مؤمنان]] [[صالح العمل]] و مجرمان بیایمان را یکسان قرار دهد و این امر به صورت استثنایی در قانون خلقت درآید؟ همچنین از این آیه روشن میشود که «عدالت» به معنی «[[مساوات]] و برابری» نیست، بلکه عدالت آن است که هر کسی بر طبق شایستگیهایش از مواهب بیشتری بهره گیرد.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۲۶۱-۲۶۲|ج=۲۱}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
[[رده:آیههای مکی قرآن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۳ سپتامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۴:۳۶
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | جاثیه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۳۷ | ||||
| شماره آیه | ۲۲ | ||||
| شماره جزء | ۲۵ | ||||
| شماره حزب | ۱۰۰ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۲۲ سوره جاثیه بیست و دومین آیه از چهل و پنجمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن بهشمار میآید. در آیه به هدف خلقت انسانها و آسمانها و زمین اشاره شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
وَخَلَقَ اللَّهُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ بِالْحَقِّ وَلِتُجْزَىٰ كُلُّ نَفْسٍ بِمَا كَسَبَتْ وَهُمْ لَا يُظْلَمُونَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و خداوند آسمانها و زمین را به حق آفریده است تا هرکس در برابر کارهایی که انجام میدهد سزا و جزا داده شود و آنان مورد هیچگونه ستمی واقع نمیشوند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«خداوند آسمانها و زمین را به حق آفریده است، تا هر کسی را بر حسب آنچه کرده است، جزا دهد و بر ایشان ستم نرود»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: در آیه موردبحث، هدف خداوند از خلقت آسمانها و زمین و انسانها اینگونه بیان شده است: «خداوند آسمانها و زمین را به حق آفریده است و هدف آن است که هر کس در برابر اعمالی که انجام داده است، جزا داده شود و به آنها ظلم و ستمی نخواهد شد.» به گفته مکارم، سراسر عالم هستی نشان میدهد که آفریننده این جهان آن را بر محور حق قرار داده و در همه جا حق و عدالت حاکم است. لذا چگونه ممکن است مؤمنان صالح العمل و مجرمان بیایمان را یکسان قرار دهد و این امر به صورت استثنایی در قانون خلقت درآید؟ همچنین از این آیه روشن میشود که «عدالت» به معنی «مساوات و برابری» نیست، بلکه عدالت آن است که هر کسی بر طبق شایستگیهایش از مواهب بیشتری بهره گیرد.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره جاثیه، چهل و پنجمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، شصت و پنجمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره دخان و پیش از سوره احقاف نازل شد. از مجموع آیات این سوره، یک آیه (آیه ۱۴) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره جاثیه، یک آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۷: ۶۷۷.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۸: ۲۵۴.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۰۰.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۰۰.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۱: ۲۶۱-۲۶۲.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره جاثیه»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۹۰۰.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
