آیه ۱۲ سوره جاثیه: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱۲ سوره جاثیه''' دوازدهمین [[آیه]] از چهل و پنجمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن بهشمار میآید. | '''آیه ۱۲ سوره جاثیه''' دوازدهمین [[آیه]] از چهل و پنجمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن بهشمار میآید. موضوع این آیه بیان یکی از نشانههای [[توحید]] و [[خداشناسی]] است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: [[قرآن]] در این آیه برای شناخت [[مشرکان]] با [[خداوند]] از مسخر شدن دریا توسط انسان و راندن کشتیها بر روی آن سخن گفته است: «خداوند همان کسی است که دریا را برای شما مسخر کرد تا کشتیها به فرمانش در آن حرکت کنند و بتوانید از [[فضل]] او بهره گیرید، شاید [[شکر]] [[نعمت|نعمتهایش]] را بجا آورید.» به گزارش مکارم، هدف از این تسخیر دریاها و کشتیها آن است که انسانها «ابتغای فضل الهی» کنند که معمولا این تعبیر در مورد تجارت و فعالیتهای اقتصادی میآید و البته نقل و انتقال مسافران و جا به جا شدن آنها نیز در آن نهفته است. هدف از این بهرهگیری از فضل الهی نیز تحریک حس [[شکر|شكرگزاری]] انسانها است تا عواطف آنها براى شكر منعم بسیج شود و به دنبال آن در مسیر «[[معرفة اللّه]]» قرار گیرند.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۲۴۳-۲۴۴|ج=۲۱}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
[[رده:آیههای مکی قرآن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۳ سپتامبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۸:۲۵
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | جاثیه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۳۷ | ||||
| شماره آیه | ۱۲ | ||||
| شماره جزء | ۲۵ | ||||
| شماره حزب | ۱۰۰ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۲ سوره جاثیه دوازدهمین آیه از چهل و پنجمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن بهشمار میآید. موضوع این آیه بیان یکی از نشانههای توحید و خداشناسی است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
اللَّهُ الَّذِي سَخَّرَ لَكُمُ الْبَحْرَ لِتَجْرِيَ الْفُلْكُ فِيهِ بِأَمْرِهِ وَلِتَبْتَغُوا مِنْ فَضْلِهِ وَلَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«خداوند ذاتی است که دریا را برایتان مسخر ساخت تا کشتیها به فرمان او در آن روان شوند و (نیز) تا شما از فضل او بجویید و باشد که سپاس گزارید»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«خداوند کسی است که دریا را برای شما رام کرد تا کشتیها در آن به فرمان او [برای شما] روان شود، تا از نعمت او روزی خود بجویید و باشد که سپاس بگزارید»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن در این آیه برای شناخت مشرکان با خداوند از مسخر شدن دریا توسط انسان و راندن کشتیها بر روی آن سخن گفته است: «خداوند همان کسی است که دریا را برای شما مسخر کرد تا کشتیها به فرمانش در آن حرکت کنند و بتوانید از فضل او بهره گیرید، شاید شکر نعمتهایش را بجا آورید.» به گزارش مکارم، هدف از این تسخیر دریاها و کشتیها آن است که انسانها «ابتغای فضل الهی» کنند که معمولا این تعبیر در مورد تجارت و فعالیتهای اقتصادی میآید و البته نقل و انتقال مسافران و جا به جا شدن آنها نیز در آن نهفته است. هدف از این بهرهگیری از فضل الهی نیز تحریک حس شكرگزاری انسانها است تا عواطف آنها براى شكر منعم بسیج شود و به دنبال آن در مسیر «معرفة اللّه» قرار گیرند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره جاثیه، چهل و پنجمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، شصت و پنجمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره دخان و پیش از سوره احقاف نازل شد. از مجموع آیات این سوره، یک آیه (آیه ۱۴) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره جاثیه، یک آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۷: ۶۷۳.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۸: ۲۳۲.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۴۹۹.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۴۹۹.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۱: ۲۴۳-۲۴۴.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره جاثیه»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۹۰۰.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
