آیه ۱۱۲ سوره انبیاء: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱۱۲ سوره انبیاء'''، صد و دوازدهمین [[آیه]] از بیست و یکمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. در آخرین آیه [[سوره انبیاء]] اشاره شده است به [[غفلت]] مردم از [[قیامت]] و حقیقت هستی. | '''آیه ۱۱۲ سوره انبیاء'''، صد و دوازدهمین [[آیه]] از بیست و یکمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. در آخرین آیه [[سوره انبیاء]] اشاره شده است به [[غفلت]] مردم از [[قیامت]] و حقیقت هستی. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: [[قرآن]] در این آیه از زبان [[پیامبر اسلام]] چنین میگوید: «[[پروردگار]] من، به حق داوری فرما و این گروه طغیانگر را طبق قانون عدالتت کیفر ده.» و در ادامه رو به مخالفان میگوید: «پروردگار همه ما خدای [[رحمان]] است و ما از او نسبت به تهمتهای ناروایی که به او میزنید، یاری میطلبیم.» کلمه «[[رب]]» در آیه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: [[قرآن]] در این آیه از زبان [[پیامبر اسلام]] چنین میگوید: «[[پروردگار]] من، به حق داوری فرما و این گروه طغیانگر را طبق قانون عدالتت کیفر ده.» و در ادامه رو به مخالفان میگوید: «پروردگار همه ما خدای [[رحمان]] است و ما از او نسبت به تهمتهای ناروایی که به او میزنید، یاری میطلبیم.» کلمه «[[رب]]» در آیه نشاندهنده آن است که ما همه مربوب و مخلوق خدا هستیم و او [[خالق]] و پروردگار ماست. و تعبیر به «الرحمن» اشاره به رحمت عامه [[خداوند]] است که سرتاپای وجود همه را فراگرفته ولی انسانها به آفریننده این همه نعمت و رحمت بیاعتنا هستند و به او نمیاندیشند.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۵۳۰–۵۳۱|ج=۱۳}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجهبندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامهها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیههای مکی قرآن]] | [[رده:آیههای مکی قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ مهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۰۲:۳۱
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | انبیاء | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۱۲ | ||||
| شماره آیه | ۱۱۲ | ||||
| شماره جزء | ۱۷ | ||||
| شماره حزب | ۶۶ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۱۲ سوره انبیاء، صد و دوازدهمین آیه از بیست و یکمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. در آخرین آیه سوره انبیاء اشاره شده است به غفلت مردم از قیامت و حقیقت هستی.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
قَالَ رَبِّ احْكُمْ بِالْحَقِّ ۗ وَرَبُّنَا الرَّحْمَٰنُ الْمُسْتَعَانُ عَلَىٰ مَا تَصِفُونَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«گفت: پروردگارا! به حق و راستي (ميان ما و اينان) داوري کن، و پروردگار مهربانمان در آنچه بيان ميکنيد ياريگر ماست»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«گفت پروردگارا به حق حکم فرما، و پروردگار ما که خدای رحمان است در آنچه میگویید مددکار [ما]ست»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن در این آیه از زبان پیامبر اسلام چنین میگوید: «پروردگار من، به حق داوری فرما و این گروه طغیانگر را طبق قانون عدالتت کیفر ده.» و در ادامه رو به مخالفان میگوید: «پروردگار همه ما خدای رحمان است و ما از او نسبت به تهمتهای ناروایی که به او میزنید، یاری میطلبیم.» کلمه «رب» در آیه نشاندهنده آن است که ما همه مربوب و مخلوق خدا هستیم و او خالق و پروردگار ماست. و تعبیر به «الرحمن» اشاره به رحمت عامه خداوند است که سرتاپای وجود همه را فراگرفته ولی انسانها به آفریننده این همه نعمت و رحمت بیاعتنا هستند و به او نمیاندیشند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره انبیاء، بیست و یکمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هفتاد و سومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره ابراهیم و پیش از سوره مومنون نازل شد. از مجموع آیات این سوره، چهار آیه (آیات ۵۲ تا ۵۵) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره انبیاء، دو یا سه آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۲: ۱۹۴.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۴: ۴۵۱.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۳۱.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۳۱.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳: ۵۳۰–۵۳۱.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره انبیاء»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۷۳۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
