آیه ۹ سوره احقاف: تفاوت میان نسخهها
(+ رده:آیههای مکی قرآن (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۹ سوره احقاف''' نهمین [[آیه]] از چهل و ششمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن بهشمار میآید. | '''آیه ۹ سوره احقاف''' نهمین [[آیه]] از چهل و ششمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن بهشمار میآید. این آیه از زبان [[پیامبر اسلام]] بیان شده است که براساس متن آیه، خود را فرستاده [[خداوند]] و [[انذار|انذاردهنده]] نسبت به مردم معرفی میکند. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: [[قرآن]] در این آیه سخن پیامبر اسلام به [[مشرکان]] را اینگونه بازگو کرده است: «بگو من [[پیامبر]] نوظهوری نیستم که با سایر پیامبران متفاوت باشم و نمیدانم خداوند با من چه میکند و با شما چه خواهد کرد؟! تنها از آنچه بر من [[وحی]] میشود پیروى میکنم و جز بیمدهنده آشکاری نیستم.» به گزارش مکارم، در این آیه پیامبر اسلام خود را مانند سایر بندگان خدا میداند که دارای علم و قدرت محدودی است تا مردم بدانند او نیز تنها در حد آنچه خداوند در اختیارش قرار داده، توانایی و علم دارد.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۳۰۹-۳۱۲|ج=۲۱}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ اوت ۲۰۲۵، ساعت ۱۳:۰۰
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | احقاف | ||||
| تعداد آیات سوره | ۳۵ | ||||
| شماره آیه | ۹ | ||||
| شماره جزء | ۲۶ | ||||
| شماره حزب | ۱۰۱ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۹ سوره احقاف نهمین آیه از چهل و ششمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن بهشمار میآید. این آیه از زبان پیامبر اسلام بیان شده است که براساس متن آیه، خود را فرستاده خداوند و انذاردهنده نسبت به مردم معرفی میکند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
قُلْ مَا كُنْتُ بِدْعًا مِنَ الرُّسُلِ وَمَا أَدْرِي مَا يُفْعَلُ بِي وَلَا بِكُمْ ۖ إِنْ أَتَّبِعُ إِلَّا مَا يُوحَىٰ إِلَيَّ وَمَا أَنَا إِلَّا نَذِيرٌ مُبِينٌ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«بگو: من نوبر و نخستین فرد از پیامبران نیستم و نمیدانم که با من و شما چگونه رفتار خواهد شد؟ جز از آنچه به من وحی میشود پیروی نمیکنم، و من جز بیمدهندهای آشکار نیستم»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«بگو [من] پدیدهای نو ظهور در میان پیامبران نیستم، و نمیدانم بر من و بر شما چه خواهد رفت، جز از وحیی که به من میشود، از چیزی پیروی نمیکنم، و من جز هشداردهندهای آشکار نیستم»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن در این آیه سخن پیامبر اسلام به مشرکان را اینگونه بازگو کرده است: «بگو من پیامبر نوظهوری نیستم که با سایر پیامبران متفاوت باشم و نمیدانم خداوند با من چه میکند و با شما چه خواهد کرد؟! تنها از آنچه بر من وحی میشود پیروى میکنم و جز بیمدهنده آشکاری نیستم.» به گزارش مکارم، در این آیه پیامبر اسلام خود را مانند سایر بندگان خدا میداند که دارای علم و قدرت محدودی است تا مردم بدانند او نیز تنها در حد آنچه خداوند در اختیارش قرار داده، توانایی و علم دارد.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره احقاف، چهل و ششمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، شصت و ششمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره جاثیه و پیش از سوره ذاریات نازل شد. از مجموع آیات این سوره، سه آیه (آیات ۱۰، ۱۵، ۳۰) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۸: ۸.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۸: ۲۸۰.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۰۳.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۰۳.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۱: ۳۰۹-۳۱۲.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره احقاف»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۷۴۷.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
