آیه ۴۱ سوره کهف: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۴۱ سوره کهف'''، چهل و یکمین [[آیه]] از هجدهمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. این آیه ادامه سخن دوست [[مؤمن]] مرد باغدار است که او را نسبت به ناسپاسی [[ | '''آیه ۴۱ سوره کهف'''، چهل و یکمین [[آیه]] از هجدهمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. این آیه ادامه سخن دوست [[مؤمن]] مرد باغدار است که او را نسبت به ناسپاسی [[نعمت]]های [[خداوند]] هشدار میداد. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: در ادامه گفتگوی دو دوست با یکدیگر، مرد مؤمن دوستش را هشدار میداد به اینکه به نعمتهای زودگذر دنیا دل نبندد، چراکه آنها ناپایدارند و خداوند میتواند چشمه و نهر پرآب باغش را در زمین فروببرد؛ به شکلی که هرگز نتوان آن را پیدا کرد. بنابه متن آیه، آن مرد مؤمن گفت: این چشمه و نهر جوشان در اعماق زمین برود؛ آنچنان که هرگز قدرت جستجوی آن را نداشته باشی.» در لغت «صعید» به معنای قشر زمین است و «زلق» سرزمینی است صاف و بدون هیچگونه گیاه آنچنان که پای انسان بر آن بلغزد.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص= | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: در ادامه گفتگوی دو دوست با یکدیگر، مرد مؤمن دوستش را هشدار میداد به اینکه به نعمتهای زودگذر دنیا دل نبندد، چراکه آنها ناپایدارند و خداوند میتواند چشمه و نهر پرآب باغش را در زمین فروببرد؛ به شکلی که هرگز نتوان آن را پیدا کرد. بنابه متن آیه، آن مرد مؤمن گفت: این چشمه و نهر جوشان در اعماق زمین برود؛ آنچنان که هرگز قدرت جستجوی آن را نداشته باشی.» در لغت «صعید» به معنای قشر زمین است و «زلق» سرزمینی است صاف و بدون هیچگونه گیاه آنچنان که پای انسان بر آن بلغزد.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۴۳۴–۴۳۵|ج=۱۲}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجهبندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامهها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیههای مکی قرآن]] | [[رده:آیههای مکی قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ ژوئیهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۵:۴۰
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | کهف | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۱۰ | ||||
| شماره آیه | ۴۱ | ||||
| شماره جزء | ۱۵ | ||||
| شماره حزب | ۶۰ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۴۱ سوره کهف، چهل و یکمین آیه از هجدهمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. این آیه ادامه سخن دوست مؤمن مرد باغدار است که او را نسبت به ناسپاسی نعمتهای خداوند هشدار میداد.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
أَوْ يُصْبِحَ مَاؤُهَا غَوْرًا فَلَنْ تَسْتَطِيعَ لَهُ طَلَبًا
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«يا اينکه آب اين باغ فرو رود و هرگز نتواني آن را بازجويي»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«یا آب آن [به اعماق زمین] فرو رود، و هرگز نتوانی بازش یافت»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: در ادامه گفتگوی دو دوست با یکدیگر، مرد مؤمن دوستش را هشدار میداد به اینکه به نعمتهای زودگذر دنیا دل نبندد، چراکه آنها ناپایدارند و خداوند میتواند چشمه و نهر پرآب باغش را در زمین فروببرد؛ به شکلی که هرگز نتوان آن را پیدا کرد. بنابه متن آیه، آن مرد مؤمن گفت: این چشمه و نهر جوشان در اعماق زمین برود؛ آنچنان که هرگز قدرت جستجوی آن را نداشته باشی.» در لغت «صعید» به معنای قشر زمین است و «زلق» سرزمینی است صاف و بدون هیچگونه گیاه آنچنان که پای انسان بر آن بلغزد.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره کهف، هجدهمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، شصت و نهمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره غاشیه و پیش از سوره نحل نازل شد. از مجموع آیات این سوره، سه آیه (آیات ۲۸، ۸۳ و ۱۰۱) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۱: ۴۶۱.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳: ۴۲۳.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۲۹۸.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۲۹۸.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۲: ۴۳۴–۴۳۵.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره کهف»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۷۵۶.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
