آیه ۳۰ سوره کهف: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۳۰ سوره کهف'''، سیامین [[آیه]] از هجدهمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. | '''آیه ۳۰ سوره کهف'''، سیامین [[آیه]] از هجدهمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. در این آیه به اوصاف [[مؤمنان]] نیکوکار و پاداش آنان اشاره شده است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: [[قرآن]] پس از بیان اوصاف و کیفر [[کافران]] و [[مشرکان]] در [[آخرت]]، در این آیه حال مؤمنان راستین و پاداشهای آنها را اینگونه بیان میکند: «آنها که [[ایمان]] آورده و [[عمل صالح]] انجام دادند، هرگز ما پاداش آن نیکوکاران را ضایع و تباه نخواهیم کرد.» به گفته مکارم، بنابه متن آیه، «عمل صالح» آن مؤمنان هرچه باشد کم باشد یا زیاد، کلی باشد یا جزئی و از هر کس و در هر سن و سال و در هر شرایط انجام شده باشد، پذیرفته شده و اجر آنها ضایع نخواهد شد.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۴۱۹|ج=۱۲}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجهبندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامهها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیههای مکی قرآن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ ژوئیهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۵:۴۰
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | کهف | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۱۰ | ||||
| شماره آیه | ۳۰ | ||||
| شماره جزء | ۱۵ | ||||
| شماره حزب | ۵۹ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۳۰ سوره کهف، سیامین آیه از هجدهمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. در این آیه به اوصاف مؤمنان نیکوکار و پاداش آنان اشاره شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ إِنَّا لَا نُضِيعُ أَجْرَ مَنْ أَحْسَنَ عَمَلًا
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«بدون شک کسانيکه ايمان آورده و کارهاي شايسته کردهاند، ما پاداش کساني را هدر نميدهيم که کار نيکو کردهاند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«کسانی که ایمان آوردهاند و کارهای شایسته کردهاند [بدانند که] ما پاداش کسی را که نیکوکاری کرده است، فرو نمیگذاریم»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن پس از بیان اوصاف و کیفر کافران و مشرکان در آخرت، در این آیه حال مؤمنان راستین و پاداشهای آنها را اینگونه بیان میکند: «آنها که ایمان آورده و عمل صالح انجام دادند، هرگز ما پاداش آن نیکوکاران را ضایع و تباه نخواهیم کرد.» به گفته مکارم، بنابه متن آیه، «عمل صالح» آن مؤمنان هرچه باشد کم باشد یا زیاد، کلی باشد یا جزئی و از هر کس و در هر سن و سال و در هر شرایط انجام شده باشد، پذیرفته شده و اجر آنها ضایع نخواهد شد.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره کهف، هجدهمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، شصت و نهمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره غاشیه و پیش از سوره نحل نازل شد. از مجموع آیات این سوره، سه آیه (آیات ۲۸، ۸۳ و ۱۰۱) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۱: ۴۶۰.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳: ۴۱۲.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۲۹۷.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۲۹۷.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۲: ۴۱۹.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره کهف»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۷۵۶.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
