آیه ۶ سوره کهف: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۶ سوره کهف'''، ششمین [[آیه]] از هجدهمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. موضوع آیه دلسوزی رهبران و [[پیامبران]] الهی نسبت به [[امت|امتهایشان]] است. | '''آیه ۶ سوره کهف'''، ششمین [[آیه]] از هجدهمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. موضوع آیه دلسوزی رهبران و [[پیامبران]] الهی نسبت به [[امت|امتهایشان]] است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: [[قرآن]] در اینجا به یکی از مهمترین شرایط رهبری (دلسوزی نسبت به امت) اشاره دارد و خطاب به [[پیامبر اسلام]] چنین میگوید: «گویی تو میخواهی جان خود را بر باد بدهی و خود را از شدت اندوه هلاک کنی که چرا آنها به قرآن [[ایمان]] نمیآوردند؟» | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: [[قرآن]] در اینجا به یکی از مهمترین شرایط رهبری (دلسوزی نسبت به امت) اشاره دارد و خطاب به [[پیامبر اسلام]] چنین میگوید: «گویی تو میخواهی جان خود را بر باد بدهی و خود را از شدت اندوه هلاک کنی که چرا آنها به قرآن [[ایمان]] نمیآوردند؟» در لغت «باخِع» (از ماده بخع) به معنای هلاک کردن خویش از شدت غم و اندوه یا همان «دق مرگ نمودن» است. در آیه کلمه «اسفا» که شدت غم و اندوه را میرساند، نیز آمده و تأکید بیشتری بر این مطلب است. تعبیر «حدیث» در اینجا برای قرآن بهکار رفته و اشاره دارد به نوآوریهای این [[کتاب آسمانی]]. به گزارش مکارم، در [[آیه ۳ سوره شعراء|آیات ۳]] و [[آیه ۴ سوره شعراء|۴ سوره شعراء]] نیز شبیه مضمون این آیه آمده است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۳۴۷–۳۴۹|ج=۱۲}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجهبندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامهها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیههای مکی قرآن]] | [[رده:آیههای مکی قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ ژوئیهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۵:۴۳
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | کهف | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۱۰ | ||||
| شماره آیه | ۶ | ||||
| شماره جزء | ۱۵ | ||||
| شماره حزب | ۵۹ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۶ سوره کهف، ششمین آیه از هجدهمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. موضوع آیه دلسوزی رهبران و پیامبران الهی نسبت به امتهایشان است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
فَلَعَلَّكَ بَاخِعٌ نَفْسَكَ عَلَىٰ آثَارِهِمْ إِنْ لَمْ يُؤْمِنُوا بِهَٰذَا الْحَدِيثِ أَسَفًا
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«پس چه بسا که جان خويش را در پي ايشان از غم و خشم اينکه آنان به اين کلام ايمان نميآورند هلاک سازي»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و چه بسا تو جان خود را در کار و بار ایشان، از شدت تاسف میفرسایی، که چرا به این سخن ایمان نمیآورند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن در اینجا به یکی از مهمترین شرایط رهبری (دلسوزی نسبت به امت) اشاره دارد و خطاب به پیامبر اسلام چنین میگوید: «گویی تو میخواهی جان خود را بر باد بدهی و خود را از شدت اندوه هلاک کنی که چرا آنها به قرآن ایمان نمیآوردند؟» در لغت «باخِع» (از ماده بخع) به معنای هلاک کردن خویش از شدت غم و اندوه یا همان «دق مرگ نمودن» است. در آیه کلمه «اسفا» که شدت غم و اندوه را میرساند، نیز آمده و تأکید بیشتری بر این مطلب است. تعبیر «حدیث» در اینجا برای قرآن بهکار رفته و اشاره دارد به نوآوریهای این کتاب آسمانی. به گزارش مکارم، در آیات ۳ و ۴ سوره شعراء نیز شبیه مضمون این آیه آمده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره کهف، هجدهمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، شصت و نهمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره غاشیه و پیش از سوره نحل نازل شد. از مجموع آیات این سوره، سه آیه (آیات ۲۸، ۸۳ و ۱۰۱) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۱: ۴۲۴.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳: ۳۲۳.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۲۹۴.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۲۹۴.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۲: ۳۴۷–۳۴۹.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره کهف»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۷۵۶.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
