آیه ۱۴ سوره شوری: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱۴ سوره شوری''' چهاردهمین [[آیه]] از چهل و دومین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن بهشمار میآید. | '''آیه ۱۴ سوره شوری''' چهاردهمین [[آیه]] از چهل و دومین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن بهشمار میآید. در آیه به علت اختلافات دینی اشاره شده است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: [[قرآن]] در آیه علت اصلی اختلافات دینی و تفرقه را دنیا دوستی انسانها دانسته و چنین میگوید: «آنها راه تفرقه را پیش نگرفتند مگر بعد از آنکه [[اتمام حجت]] بر آنها شد و علم و آگاهی كافی به آنها رسید و این تفرقه جویی به خاطر [[حب دنیا]] و [[ریاست]] و [[ظلم]] و [[حسد]] و [[عداوت]] بود. اگر فرمانی از سوی [[پروردگار]] تو صادر نشده بود که آنها تا سر آمد معینی زنده و آزاد باشند، [[خداوند]] در میان آنها داورى میکرد. کسانی که بعد از آنها وارثان [[کتب آسمانی]] شدند؛ از آن در شک و تردیدند، شکی توام با بدبینی و [[سوء ظن]]!» به گزارش مکارم، «بغی» به معنای درخواست تجاوز و انحراف از خط میانه و تمایل به افراط و تفریط است، خواه به این درخواست جامه عمل پوشیده شود یا نه، گاه در كمیت چیزی است و گاه در کیفیت و به همین مناسبت غالبا به معنی ظلم و ستم بهکار میرود. گاهی نیز به معنی هر گونه «طلب و تقاضا» هر چند امر خوب و شایستهای باشد؛ آمده است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۳۸۱-۳۸۴|ج=۲۰}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
[[رده:آیههای مکی قرآن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ سپتامبر ۲۰۲۵، ساعت ۲۰:۴۸
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | شوری | ||||
| تعداد آیات سوره | ۵۳ | ||||
| شماره آیه | ۱۴ | ||||
| شماره جزء | ۲۵ | ||||
| شماره حزب | ۹۷ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۴ سوره شوری چهاردهمین آیه از چهل و دومین سوره قرآن است و از آیات مکی آن بهشمار میآید. در آیه به علت اختلافات دینی اشاره شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
وَمَا تَفَرَّقُوا إِلَّا مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَهُمُ الْعِلْمُ بَغْيًا بَيْنَهُمْ ۚ وَلَوْلَا كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِنْ رَبِّكَ إِلَىٰ أَجَلٍ مُسَمًّى لَقُضِيَ بَيْنَهُمْ ۚ وَإِنَّ الَّذِينَ أُورِثُوا الْكِتَابَ مِنْ بَعْدِهِمْ لَفِي شَكٍّ مِنْهُ مُرِيبٍ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و گروه گروه و دسته دسته نشدند مگر بعد از علم و آگاهی و این تفرقهجویی فقط به خاطر ستمگری و کجروی درمیان خودشان بود، و اگر فرمانی از سوی پروردگارت صادر نشده بود که تا زمانی معیّن (مهلت) یابند، به یقین درمیان آنان داوری میشد و کسانیکه پس از آنان کتاب به آنها میراث داده شد در حقّانیت آن در شکّی قوی هستند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و تفرقه پیدا نکردند مگر پس از آنکه علم [وحی] برایشان آمد، آن هم از روی رشک و رقابتی که در میانشان بود، و اگر حکم پیشین پروردگارت تا سرآمدی معین تعلق نگرفته بود، در میانشان داوری میشد، و کسانی که پس از ایشان کتاب را فراگرفتند از آن سخت در شکاند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن در آیه علت اصلی اختلافات دینی و تفرقه را دنیا دوستی انسانها دانسته و چنین میگوید: «آنها راه تفرقه را پیش نگرفتند مگر بعد از آنکه اتمام حجت بر آنها شد و علم و آگاهی كافی به آنها رسید و این تفرقه جویی به خاطر حب دنیا و ریاست و ظلم و حسد و عداوت بود. اگر فرمانی از سوی پروردگار تو صادر نشده بود که آنها تا سر آمد معینی زنده و آزاد باشند، خداوند در میان آنها داورى میکرد. کسانی که بعد از آنها وارثان کتب آسمانی شدند؛ از آن در شک و تردیدند، شکی توام با بدبینی و سوء ظن!» به گزارش مکارم، «بغی» به معنای درخواست تجاوز و انحراف از خط میانه و تمایل به افراط و تفریط است، خواه به این درخواست جامه عمل پوشیده شود یا نه، گاه در كمیت چیزی است و گاه در کیفیت و به همین مناسبت غالبا به معنی ظلم و ستم بهکار میرود. گاهی نیز به معنی هر گونه «طلب و تقاضا» هر چند امر خوب و شایستهای باشد؛ آمده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره شوری، چهل و دومین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، شصت و دومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره فصلت و پیش از سوره زخرف نازل شد. از مجموع آیات این سوره، چهار آیه (۲۳، ۲۴، ۲۵ و ۲۷) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره شوری، هشت آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۷: ۵۸۶.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۸: ۳۴.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۴۸۴.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۴۸۴.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۰: ۳۸۱-۳۸۴.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره شوری»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۹۵۹.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
