آیه ۲۳ سوره شوری: تفاوت میان نسخهها
(+ رده:آیههای مدنی قرآن (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۲۳ سوره شوری''' بیست و سومین [[آیه]] از چهل و دومین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن بهشمار میآید. | '''آیه ۲۳ سوره شوری''' بیست و سومین [[آیه]] از چهل و دومین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن بهشمار میآید. موضوع آیه اجر و مزد [[رسالت]] [[پیامبر اسلام]] است که برطبق متن آیه، [[مودت]] و دوستی [[ذویالقربی]] عنوان شده است. این آیه به «[[آیه مودت]]» نیز شهرت دارد. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: [[قرآن]] در این آیه برای پیامبر اسلام اجر و پاداشی را بیان کرده و چنین میگوید: «این همان چیزی است که [[خداوند]] بندگانش را که [[ایمان]] آوردهاند و [[عمل صالح]] انجام دادهاند به آن نوید میدهد. بگو: من هیچ اجر و پاداشی بر این موضوع از شما درخواست نمیکنم، جز اینکه ذوی القربای مرا دوست دارید و آن کس که عمل نیکی انجام دهد، بر نیکی عملش میافزاییم، چرا که خداوند [[غفور|آمرزنده]] و [[شکور|شكرگزار]] است و به اعمال بندگان جزای مناسب میدهد.» به گزارش مکارم، دوستی ذوی القربی به مسئله [[ولایت]] و قبول رهبری [[امامان دوازدهگانه|امامان معصوم]] از [[اهل بیت]] پیامبر بازگشت میکند که در حقیقت تداوم خط رهبری پیامبر و ادامه مسئله ولایت الهی است که قبول این ولایت و رهبری همانند [[نبوت]] پیامبر سبب [[سعادت]] خود انسانهاست و نتیجهاش به خود آنها بازگشت میکند. مکارم در ادامه برای این آیه، چهار [[تفسیر قرآن|تفسیر]] معروف را برمیشمرد و سپس به [[روایاتی]] در این زمینه اشاره میکند.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۴۰۶-۴۲۴|ج=۲۰}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۶ سپتامبر ۲۰۲۵، ساعت ۲۰:۱۷
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | شوری | ||||
| تعداد آیات سوره | ۵۳ | ||||
| شماره آیه | ۲۳ | ||||
| شماره جزء | ۲۵ | ||||
| شماره حزب | ۹۷ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۲۳ سوره شوری بیست و سومین آیه از چهل و دومین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن بهشمار میآید. موضوع آیه اجر و مزد رسالت پیامبر اسلام است که برطبق متن آیه، مودت و دوستی ذویالقربی عنوان شده است. این آیه به «آیه مودت» نیز شهرت دارد.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
ذَٰلِكَ الَّذِي يُبَشِّرُ اللَّهُ عِبَادَهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ ۗ قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَىٰ ۗ وَمَنْ يَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فِيهَا حُسْنًا ۚ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَكُورٌ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«این همان چیزی است که خداوند به آن بندگانش که ایمان آورده و کارهای شایسته کردهاند نوید میدهد بگو: در برابر آن از شما پاداش و مزدی نمیخواهم مگر دوستی به خاطر خویشاوندی و هرکس که نیکی کند بر نیکیِ عمل او میافزاییم بیگمان خداوند آمرزنده و شکرگزار است»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«این همان است که خداوند به بندگانش که ایمان آوردهاند و کارهای شایسته کردهاند، مژده داده است، بگو برای آن کار از شما مزدی نمیطلبم، مگر دوستداری در حق نزدیکان [/اهل بیتم]، و هر کس کار نیکی کند، در آن برایش جزای نیک بیفزاییم، چرا که خداوند آمرزگار قدردان است»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن در این آیه برای پیامبر اسلام اجر و پاداشی را بیان کرده و چنین میگوید: «این همان چیزی است که خداوند بندگانش را که ایمان آوردهاند و عمل صالح انجام دادهاند به آن نوید میدهد. بگو: من هیچ اجر و پاداشی بر این موضوع از شما درخواست نمیکنم، جز اینکه ذوی القربای مرا دوست دارید و آن کس که عمل نیکی انجام دهد، بر نیکی عملش میافزاییم، چرا که خداوند آمرزنده و شكرگزار است و به اعمال بندگان جزای مناسب میدهد.» به گزارش مکارم، دوستی ذوی القربی به مسئله ولایت و قبول رهبری امامان معصوم از اهل بیت پیامبر بازگشت میکند که در حقیقت تداوم خط رهبری پیامبر و ادامه مسئله ولایت الهی است که قبول این ولایت و رهبری همانند نبوت پیامبر سبب سعادت خود انسانهاست و نتیجهاش به خود آنها بازگشت میکند. مکارم در ادامه برای این آیه، چهار تفسیر معروف را برمیشمرد و سپس به روایاتی در این زمینه اشاره میکند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره شوری، چهل و دومین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، شصت و دومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره فصلت و پیش از سوره زخرف نازل شد. از مجموع آیات این سوره، چهار آیه (۲۳، ۲۴، ۲۵ و ۲۷) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره شوری، هشت آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۷: ۵۹۰.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۸: ۵۰.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۴۸۶.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۴۸۶.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۰: ۴۰۶-۴۲۴.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره شوری»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۹۵۹.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
