آیه ۳۰ سوره ص
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | ص | ||||
| تعداد آیات سوره | ۸۸ | ||||
| شماره آیه | ۳۰ | ||||
| شماره جزء | ۲۳ | ||||
| شماره حزب | ۹۱ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۳۰ سوره ص سیامین آیه از سی و هشتمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن بهشمار میآید. این آیه اشاره دارد به بخشیده شدن فرزندی به نام سلیمان به داوود نبی و توصیف او به دو صفت عبد و اوّاب.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
وَوَهَبْنَا لِدَاوُودَ سُلَيْمَانَ ۚ نِعْمَ الْعَبْدُ ۖ إِنَّهُ أَوَّابٌ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و به داود سلیمان را عطا کردیم، او بسیار بندة خوبی بود چراکه او توبهکار بود»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و به داوود سلیمان را بخشیدیم، چه نیکو بندهای که تواب بود»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن در ادامه بیان داستان داوود، در این آیه از فرزند او به نام سلیمان نام برده و او را به صفات بلندی میستاید. براساس متن آیه چنین آمده است: «ما سلیمان را به داود بخشیدیم، چه بنده خوبی؟ چرا که همواره به سوی خداوند و آغوش حق باز میگشت.» به گفته مکارم، سه تعبیر (وهبنا، نعم العبد و انّه اوّاب) نشاندهنده عظمت و بزرگی مقام سلیمان است و شاید برای رد اتهامهای بی اساس و زشتی است که درمورد تولد سلیمان از همسر اوریا در تورات تحریف شده آمده و در زمان نزول قرآن در آن مکان شایع و رایج بوده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره ص، سی و هشتمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، سی و هشتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره قمر و پیش از سوره اعراف نازل شد. این سوره را مکی دانستهاند. در سوره ص، دو یا یک آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند. آیه ۲۴ این سوره سجده مستحب دارد.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۶: ۳۸۹.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۷: ۳۰۵.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۴۵۵.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۴۵۵.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۹: ۲۷۰-۲۷۱.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره ص»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۹۶۰.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
