جلال‌الدین سیوطی

عبدالرحمن بن ابی‌بکر بن محمد، مشهور به جلال‌الدین سیوطی (متولد ۸۴۹ هـ.ق. - مرگ ۹۱۱ هـ.ق.)، فقیه، محدّث و مفسر اهل سنت در قرن دهم هجری قمری بود که دارای آثار متعددی در علوم مختلف اسلامی می‌باشد. وی با وجود انتقاد از صوفی نماها به دفاع از صوفیان برخواسته است.

زندگی

عبدالرحمن بن ابی بکر بن محمد، مشهور به جلال‌الدین سیوطی و مکنی به ابوالفضل، از اکابر علما اهل‌سنت و مفسران برجسته بود. وی نزد علما بزرگی همچون ابوالعباس شمنی، علم‌الدین منادی و محیی‌الدین کافیجی به تحصیل علوم دینی پرداخت و در اکثر علوم متداول زمان خود به ویژه فقه، حدیث، تفسیر، معانی و بیان، بدیع، نحو و لغت تبحر یافت. زادروز جلال‌الدین سیوطی در شب یکشنبه اول رجب ۸۴۹ ه.ق در مصر و درگذشت او در سال‌های ۹۱۰ یا ۹۱۱ ه.ق در قاهره اتفاق افتاد.

آثار

سیوطی تألیفات بسیار دارد که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به «آداب السلوک»، «آداب القاضی»، «الاتقان فی علوم القرآن»، «اسباب الحدیث»، «اسباب النزول»، «تفسیر الجلالین»، «الاقتراح فی علم اصول النحو»، «البهجهٔ المرضیهٔ فی شرح الألفیهٔ» و «الدر المنثور فی التفسیر بالمأثور» اشاره کرد. وی در ۲۲ سالگی تفسیر جلال‌الدین محمد احمد را تکمیل کرد و با همان شیوه، تا پایان قرآن ادامه داد که به نام «جلالین» شناخته می‌شود و بارها چاپ شده است. همچنین کتاب‌هایی در علوم لغت، نحو، کلام، اخلاق، تفسیر و حدیث دارد.

پانویس

منابع

• چناری، علی اکبر؛ شرفایی، محسن (۱۳۹۴). «تأملی در جایگاه و اندیشه‌های جلال الدین سیوطی در تصوّف و عرفان اسلامی». عرفان اسلامی (۴۳).
• اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «جلال الدین سیوطی». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.