آیه ۶۲ سوره مریم
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | مریم | ||||
| تعداد آیات سوره | ۹۸ | ||||
| شماره آیه | ۶۲ | ||||
| شماره جزء | ۱۶ | ||||
| شماره حزب | ۶۲ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۶۲ سوره مریم، شصت و دومین آیه از نوزدهمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. آیه به بزرگترین نعمتهای بهشتی اشاره دارد.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
لَا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْوًا إِلَّا سَلَامًا ۖ وَلَهُمْ رِزْقُهُمْ فِيهَا بُكْرَةً وَعَشِيًّا
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«در آن جا [هيچ] سخن بيهودهاي نميشنوند، بلکه سلام (مي شنوند)، صبحگاهان و شامگاهان خوراک و طعام ايشان آماده است»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«در آنجا هیچگونه لغوی نشنوند و جز سلام نشنوند، و بامدادان و شامگاهان در آنجا رزقشان برقرار است»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: به بیان قرآن در این آیه بزرگترین نعمتهای بهشتی اینست که بهشتیان هرگز در آنجا سخن لغو و بیهوده نمیشنوند و تنها بر آنها سلام کرده میشود. هر صبح و شام روزی آنها در بهشت در انتظارشان است.» به گزارش مکارم، سلام به معنای وسیع کلمه دلالت بر سلامت روح، فکر، زبان، رفتار و کردار بهشتیان دارد و نشانه یک محیط امن و امان و مملو از صفا، صمیمیت، پاکی و آرامش است. به گفته او نعمت «سلام در بهشت» در آیات دیگر قرآن مکرر آمده است؛ از جمله آیه ۷۳ سوره زمر، آیه ۳۴ سوره ق، آیه ۵۸ سوره یس و …[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره مریم، نوزدهمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، چهل و چهارمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره معراج و پیش از سوره طه نازل شد. از مجموع آیات این سوره، دو آیه (آیات ۵۸ و ۷۱) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره مریم، چهار آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۱: ۵۵۲.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۴: ۹۶.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۰۹.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۰۹.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳: ۱۰۵–۱۰۷.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره مریم»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۳۰۷۰.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
