آیه ۲۷ سوره فرقان
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | فرقان | ||||
| تعداد آیات سوره | ۷۷ | ||||
| شماره آیه | ۲۷ | ||||
| شماره جزء | ۱۹ | ||||
| شماره حزب | ۷۳ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۲۷ سوره فرقان بیست و هفتمین آیه از بیست و پنجمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن بهشمار میآید. روز حسرت فراوان ظالمان و کافران به هنگام برپایی قیامت، یکی از اوصاف این روز است که در آیه به آن اشاره شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
وَيَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلَىٰ يَدَيْهِ يَقُولُ يَا لَيْتَنِي اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِيلًا
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و روزي كه ستمكار هردو دست خويش را به دندان میگزد و میگويد: اي كاش با رسول خدا راهي (راست در پيش) میگرفتم!»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و روزی است که ستمکار [مشرک] دست [حسرت] میگزد و میگوید کاش من راه [پیروی از] پیامبر را پیش میگرفتم»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: در ادامه آیات قبلی در این آیه به وصف روز قیامت اشاره شده است. در آن روز کافران و گناهکاران حسرت میبرند و از گذشته خویش پشیمان هستند. براساس متن آیه، در آن روز ظالم دست خود را از شدت حسرت به دندان میگزد و میگوید: «ای کاش با رسول خدا راهی را برگزیده بودم.» عبارت «یعض» از ماده «عض» به معنی گاز گرفتن با دندان است و معمولاً این تعبیر در مورد کسانی که از شدت حسرت و تأسف ناراحتند، بهکار میرود.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره فرقان، بیست و پنجمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، چهل و دومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره یس و پیش از سوره فاطر نازل شد. از مجموع آیات این سوره، سه آیه (آیات ۶۸ تا ۷۰) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره فرقان، دو آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۴: ۴۵۲.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۵: ۲۷۰.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۶۲.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۶۲.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۵: ۶۹–۷۰.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره فرقان»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۸۲۷.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
