آیه ۵۳ سوره فرقان: تفاوت میان نسخهها
(+ رده:آیههای مکی قرآن (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۵۳ سوره فرقان''' پنجاه و سومین [[آیه]] از بیست و پنجمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن بهشمار میآید. | '''آیه ۵۳ سوره فرقان''' پنجاه و سومین [[آیه]] از بیست و پنجمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن بهشمار میآید. در این آیه به آب شور و آب شیرین به عنوان دو [[نعمت]] از نعمات الهی اشاره شده است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: [[قرآن]] بار دیگر به نعمات الهی نگاهی دارد و در اینجا به مخلوط نشدن آبهای شیرین و شور با یکدیگر اشاره میکند. برطبق متن آیه، «خداوند کسی است که دو دریا را در کنار هم قرار داده، یکی شیرین و گوارا و دیگری تلخ و شور که میانشان [[برزخ]] و فاصلهای وجود دارد تا با هم مخلوط نشوند.» واژه «مرج» (از ماده مرج) به معنای مخلوط کردن و رها نمودن است و «عذب» به معنای گوارا و پاکیزه و خنک و «فرات» به معنی خوشطعم است. «ملح» به معنی شور و «اجاج» به معنی تلخ و گرم در لغت معنا شدهاند. «[[برزخ]]» نیز به معنی حجاب و حائل میان دو چیز گفته شده است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۱۲۳-۱۲۵|ج=۱۵}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ ۲۱ فوریهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۲۰:۵۷
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | فرقان | ||||
| تعداد آیات سوره | ۷۷ | ||||
| شماره آیه | ۵۳ | ||||
| شماره جزء | ۱۹ | ||||
| شماره حزب | ۷۳ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۵۳ سوره فرقان پنجاه و سومین آیه از بیست و پنجمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن بهشمار میآید. در این آیه به آب شور و آب شیرین به عنوان دو نعمت از نعمات الهی اشاره شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
وَهُوَ الَّذِي مَرَجَ الْبَحْرَيْنِ هَٰذَا عَذْبٌ فُرَاتٌ وَهَٰذَا مِلْحٌ أُجَاجٌ وَجَعَلَ بَيْنَهُمَا بَرْزَخًا وَحِجْرًا مَحْجُورًا
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و او ذاتي است كه دو دريا را در كنار هم روان ساخت، يكي شيرين و گوارا، و ديگري شور و تلخ است و در ميان آن دو حاجز و مانع استواري قرار داد»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و او کسی است که دو دریا را به هم برآمیخت این یک شیرین و خوشگوار، و این یک شور و تلخ و در میان آن دو برزخ و حایلی جداگر قرار داد»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن بار دیگر به نعمات الهی نگاهی دارد و در اینجا به مخلوط نشدن آبهای شیرین و شور با یکدیگر اشاره میکند. برطبق متن آیه، «خداوند کسی است که دو دریا را در کنار هم قرار داده، یکی شیرین و گوارا و دیگری تلخ و شور که میانشان برزخ و فاصلهای وجود دارد تا با هم مخلوط نشوند.» واژه «مرج» (از ماده مرج) به معنای مخلوط کردن و رها نمودن است و «عذب» به معنای گوارا و پاکیزه و خنک و «فرات» به معنی خوشطعم است. «ملح» به معنی شور و «اجاج» به معنی تلخ و گرم در لغت معنا شدهاند. «برزخ» نیز به معنی حجاب و حائل میان دو چیز گفته شده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره فرقان، بیست و پنجمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، چهل و دومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره یس و پیش از سوره فاطر نازل شد. از مجموع آیات این سوره، سه آیه (آیات ۶۸ تا ۷۰) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره فرقان، دو آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۴: ۴۷۴.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۵: ۳۰۴.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۶۴.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۶۴.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۵: ۱۲۳-۱۲۵.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره فرقان»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۸۲۷.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
