آیه ۴ سوره فرقان: تفاوت میان نسخهها
(+ رده:آیههای مکی قرآن (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۴ سوره فرقان''' چهارمین [[آیه]] از بیست و پنجمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن بهشمار میآید. | '''آیه ۴ سوره فرقان''' چهارمین [[آیه]] از بیست و پنجمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن بهشمار میآید. در این آیه به بهانه جوییهای [[کفار]] در برابر دعوت [[پیامبر اسلام]] اشاره شده است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: اشاره آیه به تهمتهایی است که کفار و [[مشرکان]] به پیامبر اسلام میزدند و [[قرآن]] را سخنی [[دروغ]] میپنداشتند. همچنین آنها میگفتند که گروهی پیامبر را برای آوردن این سخنان یاری میکنند. اما قرآن با یک جمله به آنها میگوید: «آنان (مشرکان) با این سخن خود مرتکب [[ظلم]] و دروغ و [[باطل]] شدند. «ظلم» بود از این جهت که آنها به پیامبر اسلام که مردی امین و راستگو بود، اتهام دروغگویی و افترا بسته بودند. سخنانشان نیز از این نظر باطل و دروغ بود که پیامبر آنها را دعوت به [[تحدی]] کرده بود ولی آنها از آوردن کلامی مانند قرآن ناتوان ماندند. لذا این عجز و ناتوانی دلیلی بود بر اینکه قرآن ساخته فکر بشر نیست و این مطلب برای دروغ بودن حرفهایشان کافی بود.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۱۹-۲۱|ج=۱۵}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ ۹ فوریهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۴:۴۱
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | فرقان | ||||
| تعداد آیات سوره | ۷۷ | ||||
| شماره آیه | ۴ | ||||
| شماره جزء | ۱۸ | ||||
| شماره حزب | ۷۲ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۴ سوره فرقان چهارمین آیه از بیست و پنجمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن بهشمار میآید. در این آیه به بهانه جوییهای کفار در برابر دعوت پیامبر اسلام اشاره شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا إِنْ هَٰذَا إِلَّا إِفْكٌ افْتَرَاهُ وَأَعَانَهُ عَلَيْهِ قَوْمٌ آخَرُونَ ۖ فَقَدْ جَاءُوا ظُلْمًا وَزُورًا
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و كافران گفتند: اين (قرآن) دروغي بيش نيست كه (محمد) خود آن را به هم بافته است، و گروهي ديگر او را بر آن ياري دادهاند به درستي كه ستم و دروغ به ميان آوردهاند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و کافران گفتند این [قرآن] جز افترایی نیست که آن را بر ساخته است و گروهی دیگر بر آن یاریش دادهاند، به راستی که ستم و بهتانی در میان آوردند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: اشاره آیه به تهمتهایی است که کفار و مشرکان به پیامبر اسلام میزدند و قرآن را سخنی دروغ میپنداشتند. همچنین آنها میگفتند که گروهی پیامبر را برای آوردن این سخنان یاری میکنند. اما قرآن با یک جمله به آنها میگوید: «آنان (مشرکان) با این سخن خود مرتکب ظلم و دروغ و باطل شدند. «ظلم» بود از این جهت که آنها به پیامبر اسلام که مردی امین و راستگو بود، اتهام دروغگویی و افترا بسته بودند. سخنانشان نیز از این نظر باطل و دروغ بود که پیامبر آنها را دعوت به تحدی کرده بود ولی آنها از آوردن کلامی مانند قرآن ناتوان ماندند. لذا این عجز و ناتوانی دلیلی بود بر اینکه قرآن ساخته فکر بشر نیست و این مطلب برای دروغ بودن حرفهایشان کافی بود.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره فرقان، بیست و پنجمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، چهل و دومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره یس و پیش از سوره فاطر نازل شد. از مجموع آیات این سوره، سه آیه (آیات ۶۸ تا ۷۰) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره فرقان، دو آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۴: ۴۳۲.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۵: ۲۴۵.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۶۰.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۶۰.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۵: ۱۹-۲۱.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره فرقان»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۸۲۷.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
