آیه ۱۲۱ سوره طه
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | طه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۳۵ | ||||
| شماره آیه | ۱۲۱ | ||||
| شماره جزء | ۱۶ | ||||
| شماره حزب | ۶۴ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۲۱ سوره طه، صد و بیست و یکمین آیه از بیستمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. اشاره آیه به فریب خوردن آدم و حوا و تأثیر وسوسه شیطان بر آنهاست.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
فَأَكَلَا مِنْهَا فَبَدَتْ لَهُمَا سَوْآتُهُمَا وَطَفِقَا يَخْصِفَانِ عَلَيْهِمَا مِنْ وَرَقِ الْجَنَّةِ ۚ وَعَصَىٰ آدَمُ رَبَّهُ فَغَوَىٰ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«سرانجام هر دو نفر از آن درخت خورند، و شرمگاهاشان آشکار شد و شروع کردند از برگ (درختان) بهشت بر خودشان ميچسپاندند، و آدم از فرمان پروردگارش سرپيچي کرد و گمراه شد»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«آنگاه از آن [میوه ممنوعه] خوردند و عورتهایشان بر آنان آشکار شد و بر آنها از برگ [درختان] بهشتی میچسباندند [تا پوشیده شود] و بدینسان آدم از امر پروردگارش سرپیچی کرد و گمراه شد»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: در ادامه آیه پیشین، هنگامیکه شیطان آدم و حوا را وسوسه کرد؛ آنها فریبش را خوردند و از آن درخت ممنوعه تناول کردند. به دنبال این کار، بلافاصله لباسهای بهشتی که بر تن داشتند؛ فرو ریخت و اعضایشان آشکار شد. به همین جهت بلافاصله آدم و حوا به وسیله برگهای درختان بهشت خود را پوشاندند و برطبق متن آیه، آدم معصیت پروردگارش را مرتکب شده و از پاداش او محروم ماند. در لغت «غوی» (از ماده غیّ) به معنای کاری جاهلانه است که از اعتقاد نادرست نشأت میگیرد. برخی مفسران «غوی» را به معنای جهل و نادانی ناشی از غفلت، بعضی به معنای محرومیت و برخی دیگر به معنی فساد در زندگی دانستهاند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره طه، بیستمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، چهل و پنجمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره مریم و پیش از سوره واقعه نازل شد. از مجموع آیات این سوره، دو آیه (آیات ۱۳۰ و ۱۳۱) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره طه، سه آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۲: ۱۰۷.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۴: ۳۰۳.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۲۰.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۲۰.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳: ۳۲۲–۳۲۳.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره طه»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۹۸۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
