آیه ۱۱۷ سوره طه
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | طه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۳۵ | ||||
| شماره آیه | ۱۱۷ | ||||
| شماره جزء | ۱۶ | ||||
| شماره حزب | ۶۴ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۱۷ سوره طه، صد و هفدهمین آیه از بیستمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. این آیه به هشدار و اخطار خداوند به آدم اشاره دارد که ابلیس را به عنوان دشمن او و همسرش معرفی کرد.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
فَقُلْنَا يَا آدَمُ إِنَّ هَٰذَا عَدُوٌّ لَكَ وَلِزَوْجِكَ فَلَا يُخْرِجَنَّكُمَا مِنَ الْجَنَّةِ فَتَشْقَىٰ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«پس گفتيم: اي آدم! اين دشمن تو و همسرت است، پس شما را از بهشت بيرون نکند، تا به رنج درافتي»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«آنگاه گفتیم ای آدم این [ابلیس] دشمن تو و [دشمن] همسرت است، مبادا شما را از بهشت آواره کند که در رنج افتی»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن پس از بیان فرمان خداوند مبنی بر سجده فرشتگان بر آدم، چنین میگوید: «ای آدم! با این اتفاق معلوم شد که ابلیس دشمن تو و همسر توست. مواظب باشید مبادا شما را از بهشت بیرون کند که به درد و رنج مبتلا خواهی شد.» به گفته مکارم، منطور از «جنت» در این آیه همان بهشت جاوید آخرت نبوده؛ بلکه این جنت باغی بوده است که دارای همه انواع نعمتها بوده و در آن هیچگونه ناراحتی وجود نداشته است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره طه، بیستمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، چهل و پنجمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره مریم و پیش از سوره واقعه نازل شد. از مجموع آیات این سوره، دو آیه (آیات ۱۳۰ و ۱۳۱) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره طه، سه آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۲: ۱۰۵.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۴: ۳۰۳.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۲۰.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۲۰.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳: ۳۱۹–۳۲۰.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره طه»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۹۸۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
